Ne bir dondurma, ne de bir elma şekeri kandırabildi beni
İçini açmaya kıyamadığım kumbaramda ,
çocukluğumun ilk harçlığıydın..
Bu yüzdendi belki de cimriliğim..
Aklımda, fikrimde, kumbaramda Sen..
Seni sana biriktirdim, bir görsen!..
Patlayan bir topun peşinden koşan
kenar mahallenin o en cennet sokağında
belki annesi duyar diye
avaz avaz ağlayarak dizleri kanayan bir çocuğun,
acısı saklı yüreğimde...
Hatırlarmısın
"Öpte geçsin" derlerdi
yara bandı rolüne bürünmüş dudaklara
Ve inanırdı..
öz annesi tarafından kandırılmış, merheme muhtaç bütün fakir çocuklar..
Belki çok beklemez gidersin bu şiirden..
Hadi, sende beni kandır!
"Öpte geçsin"
Ruhumda biriken bir volkanın, patlamaya hazır sevgisi dudaklarına..
Güneşin yeryüzüne diklendiği,
Çakılların ışığa boğulduğu öğle sıcağında
Meltemle poyrazın, kimi hırçın, kimi sessiz kavgası,
Doğanın sahilde buluşmasıdır.
Buluşmanın bir yanı sevinçtir,
Bir yanı da, sonraki güne özlem.
Yeni yaşamlar, yeni sevgiler, yeni düşler için
Kimi meltem kazanır esintiler savaşını,
Kıyıdan karayı bir serinliğe boğar.
Kimi poyraz, sürdürür beyliğini,
Kayaların, taşların sıcaklığını sarar, kavurur, yakar.
Esintilerin gökyüzündeki savaşı birinin egemenliği ile biter.
Meltemin geceden beri süren özlemi,
Sıcak tenleri okşarken bir sevgili gibi, .
Poyrazın hırçın bir duyguyla dokunur tenlere,
Sahile ulaşıp çakılları bir aştı mı,
Denizin üzerinden öyle bir akıp gider ki,
Alıp götürür ne bulursa önünde,
Ufuklara, Akdenizin bilinmeyenlerine.
Akdeniz önce ürker bu sertlikten,
Birden dinginleşir, uslanır, sahilden uzaklaşır.
Oysa meltemi alıp arkasına sahille buluşmaktır özlemi.
Hep kıyıya doğru atılmak gelir içinden,
Çarpıp çakıllara uysalca çekilmek sonra geriye,
Dalgalarıyla sahildeki sıcak çakılları serinletmek,
Bir başkadır Antalya’da dalgaların çakıllarla aşk senfonisi.
Arada akşam üstleri “Manavgat*”,
Tatlı sert karışır bu senfoniye.
Gündoğumundan esintiler getiren bir seranattır,
Ebabil kuşlarının boşlukta kanat çırpışlarıdır,
Meltem ile poyrazın arasında,
Gün doğumunun aşkını, gün batımına fısıldar.
Güz oldu mu, ak bulutlarda eşlik eder bu senfoniye.
Esintiler arasında,
Karadan denize, denizden karaya, sürüklenir dururlar.
Önceleri denizden karaya doğru uzanırlar,
Çizgi çizgidirler kimi zaman,
Aralarına denizin turkuazını da alırlar.
Sonra bir toplanır, bir dağılırlar
Birleşir, parçalanır, karada toplanırlar.
Bir ara iki mavi arasındadırlar,
Denizle söyleşirken, gökyüzüne göz kırparlar.
Akdeniz senfonisi eşliğinde bir bulut balesidir,
Gökyüzünde sahnelenen.
Arada Torosların doruklarına takılırlar,
Yükseklerde bir süre asılıp kalırlar.
Dorukların yüceliği onlara da bulaşır,
Akdenize yukardan bakarlar.
Sonra sıra dağları arkalarında bırakıp,
Hızla akarlar Antalya’nın üzerine,
Gökyüzünün toprağa özlem kokan gözyaşları olup,
Düşerler poyrazın kuruttuğu toprak üstüne.
Arada davulların sesi duyulur
Yağmur küçük vuruşlarına karışır.
Akdenizden bulutlara,
Bulutlarla Toroslara
Doruklardan Antalya’ya ulaşan,
Bir özlem senfonisidir,
Dinmeyen sevgidir,
Yeniden, yeniden bestelenir.
__________________
Üyeye Bela gelmez Admin Kızmadıkça,Admin Sinirlenmez Üye Azmadıkça
Ne kadar kibirli dursa da Bardağın önünde eğilir çaydanlık Öyleyse bu büyüklenme niye? Bu kibir bu gurur niçin? Mütevazi ol, hatta bir adım bile geçme gurur kapısından; Bardağı insan bunun için öper daima alnından…
Bir mum diğer bir mumu tutuşturmakla, ışığından bir şey kaybetmez...
Bu yaşa geldim içimde bir çocuk hâlâ
Sevgiler bekliyor sürekli benden.
İnsanın bir yanı nedense hep eksik
Ve o eksiği tamamlayayım derken
Var olan aşınıyor azar azar zamanla.
Anamın bıraktığı yerden sarıl bana..
Anıların kar topluyor inceden
Bir yorgan gibi geçmişimin üstüne.
Ama yine de unutuş değil bu
Sızlatıyor sensizliği tersine.
Senin kim olduğunu bile bilmezken.
Ne zaman tanıdım seni diye düşündüm dün gece
Bulamadım
Sanki hep vardın bir yerlerde
Saklanmış
Ve bir anda
Ortaya çıkmıştın
Sen Zamanda bulamadığımsın...
Ne kadar seviyorum seni
Sevgi... Aşk...
Tutku... Hayal...
Sanki hepsinden de öte
Kalbimde
En derinde
Bir Duygusun Sen
Adını Koyamadığımsın...
Bitecek ve gideceksin bir gün
Biliyorum ama önemi yok
Sen bende sonsuza kadar kalacaksın
Ama
Ben sende olacak mıyım
Bir soruyum
Sen de
Cevabını bulamadığım...
__________________
Üyeye Bela gelmez Admin Kızmadıkça,Admin Sinirlenmez Üye Azmadıkça
Ne kadar kibirli dursa da Bardağın önünde eğilir çaydanlık Öyleyse bu büyüklenme niye? Bu kibir bu gurur niçin? Mütevazi ol, hatta bir adım bile geçme gurur kapısından; Bardağı insan bunun için öper daima alnından…
Bir mum diğer bir mumu tutuşturmakla, ışığından bir şey kaybetmez...
Bir sigara içimi gibisin..
hasretle dudaklarımın aradığı..
Ciğerlerime kadar çektiğim nefessin..
on dakikalık avunmam
geriye senden kalan
biraz kül..
biraz duman..
Sevgiliyi bırakıp gitmeyi de bilmeli insan,tıpkı sevgi için savaşmayı
bildiği gibi...''Yenildim,yenildin,yenildik...'' demeyi de bilmeli...
Belki en güzel yerinde aşkın,belki en delicesine severken,söylemeden en
güzelini sözlerin ve duymadan,yaşamadan en büyüğünü sevişmelerin,kimsenin
söndüremeyeceği ateşlere atıp kendini, kimsenin duyamayacağı çığlıkları ata
ata yanmayı,kavulmayı da bilmeli...Ve Zümrüd-ü Anka kuşu misali,kendi
küllerinden yeniden doğup,yeniden uçmayı becerebilmeli...
Mesela baharın en güzel sabahlarından birinde...Mesela sabahın en dingin
saatlerinde,mesela yelkovanla akrebin birbirine eşit uzaklıkta olduğu bir
zaman dilimde...Uyanmalı birden bire; aylar ,kimbilir belki de yıllar yılı
yattığı derin uykularından...Fırlamalı yerinden aniden,bir hışımla,çabucak
toplamalı harfleri,tıkmalı ilk bulduğu valizin içine.Kapamalı tıka
basa.Birtek noktaları birakmalı dışarda;usulca çekip çıkarken kapıyı
> büyük bir
özenle,sakince,canını acıtmadan koymalı o noktaları paspasın
altın****oymalıve arkasına bakmadan gitmeli....
Kendine yenilmeme adına,sevgiliyi kaybetmeme adına ''sevgi'' nin yenilmesine
müsade etmemeli insan...Bencilliği,egoizmi,korkuları bırakıp bir
tarafa,sevgiyle tarafsızca konuşmayı bilmeli.Sormalı;yaşayıp
yaşamadığını,mutlu olup olmadığını,ne durumda olduğunu sormalı...''Ben
seviyorum işte...'' diye kestirip atmamalı,''sevgimi ne kadar iyi
yaşatabiliyorum acaba'' diye sormalı.Sevginin kendi kendini
besleyemeyeceğini,ancak bir başka sevgiyle büyüyüp çoğalacağını
unutmamalı.Ömür bitene,can bedeni terk edene kadar en az el,kol,göz kadar
sevgi'ye muhtaç olduğunu unutmamalı.İyi bakmalı ona,bir doktoru,bir
hastanesi,bir eczanesi olmadığının farkına varmalı!
Sevgi'nin tek başına bir hiç olduğunu kabullenmeli insan..Sevgiyi sevgi
yapan şeyleri bir tarafa atmamalı.Mesela güven,mesela saygı,mesela
gülmek...Dokunmak,söylemek,bakmak,sarmak,sevişm ek
umarsızca...Eksiksiz,gediksiz,yarımsız sevmeli, sevilecekse
şayet.Beceremeyeceği işe girmemeli,''zamanla öğrenirim nasılsa'' deyip
geçmemeli, deneme tahtası yapmamalı yürekleri.Ya hep,ya hiç olmalı
sevgi,hayatın en büyük kumarı olmalı;kazancında mutlu olmalı,kaybında ise
kurpiyerden tekrar fiş istemeyi bilmeli insan.Hayatın içinde sevginin
kredisi asla bitmemeli...Ne bileyim ben,belki de bir ağaç gibi
düşünmeli,köküyle,gövdesi,dalları ve yaprakları,hatta meyvesiyle...''Ağaç
ağaçtır işte'' deyip geçmemeli;her daim yeşil kalması için mücadele etmeli.Görmeyi de bilmeli,izlemeli,gözlemlemeli...Ve ömrünü doldurduğu
zaman,eğer artık yokolma zamanı geldiyse,kurumuş bir halde bırakmak yerine
kesip atmasını da bilmeli insan.Yerine yenisini dikebilmek için,kökünden
sökmeli hemde..
Bilmeli ki birer hikaye aslında ''Leyla ile Mecnun'',bilmeli ki aslında hiç
yoktu ''Ferhat ile Şirin''...Birileri yazmış vakti zamanında,biz de okumuşuz
işte,hepsi bu kadar...Bilmeli ki parmak izi gibidir sevgi;kimsenin ki
kimseye benzemez.Kendi gibi sevmeyi öğrenmelidir insan,kendi gibi
sevmelidir.Okuduğu,duyduğu,gördüğü gibi değil,yaşadığı gibi sevmelidir ve
sevdiği gibi yaşamalı.Kim demiş sevginin kuralları var
diye?Rengi,kokusu,sıfatı?Yok öyle birşey,olmamalı,oldurmamalı...Kim demiş
aşkın rengi kırmızıdır diye?Bana ne kalıplardan,banane onun bunun
yaşadıklarından? Ya da kim demiş,''sevmek acı çekmektir,ağlamaktır,yok
olmaktır'' diye?Şartanmak değil midir bu,beyni adapte etmek,zorunlu bir
biliyor!!!''Sevmek gülmektir'',''sevmek sevinmektir'',''sevmek mutluluktur'',''sevmek
yaşamaktır'',''sevmek var olmak,var etmektir'',''sevmek her şeydir!''...Her
renktir sevgi,her kokudur,her yudum su,her düşen damladır.Hayatın en büyük
gerçeğidir sevgi,olmazsa olmazıdır,yaşanmazsa ölümün kendisidir...
Denemeli insan;tüm gücüyle,tüm enerjisiyle, korkmadan,yılmadan,inanarak
denemeli...Gecesine,gündüzüne,yemeğine,bedenin e,kanına,nefesine katarak
denemeli.Mesela parasından çok olmalı sevgi,malından mülkünden,hatta ve
hatta hayallerinden bile daha çok olmalı hayatında.Hücrelerinde
hissetmeli.Ayrılmazı,olmazsa olmazı olmalı,her daim yanında
taşımalı.Gerekenher yerde tereddütsüz çıkartıp
kullanmalı...Saklamamalı,''şimdi zamanı
değil'' deyip kaçmamalı,''yarınlar da bakarım,bugün zamanı değil''
deyip,ertelememeli;yarının asla gelmeyeceği ihtimalini unutmamalı...Bulunca
sımsıkı sarılmalı,kelepçeyi takıp yüreğine,alıp götürmeli;direnmeye ve
direnmesine asla müsade edilmemeli,etmemeli.İinsan kendi kendine haksızlık
etmemeli,bunun faturasının çok ağır çıkacağını ve kolay kolay
ödenemeyeceğini bilmeli...
Yaşamak,ama severek ve sevilerek
yaşamak...Renklerin,kokuların,şehirlerin,ülkel erin,canlı cansız herşeyin
birden bire nasıl boyut değiştirip,nereden nereye gittiğini
gözlemek...Saliseler içinde hayatın farklı bir boyutuna geçip,aldığın
nefesin ciğerlerinde bıraktığı lezzetin farkına
varmak....Yağmura,kara,tipiye;güneşe,denize,kum a,ve hatta havaya yüklediği
anlamı kavramak...Gücüyle gücüne güç katmak,varlığıyla yeniden doğuşu tadını
çıkarmak...Ruhunun ruhunda olduğu her dakikanın keyfini sürmeli
insan.Gidipgidip aynaya bakmalı;gözlerindeki parıltıyı görmek
için.Bağıra bağıra şarkı söylemeli;sevginin sesine kattığı tınıyı yakalamak
için.Elini dudaklarında gezdirmeli ara ara;mutluğunun yarattığı gülümsemenin
yüzüne nasıl yayıldığını hissetmek için.Ve kalbine dokunmalı;atımlarının
nasıl değiştiğini farketmek için.Tadını çıkarmalı insanların ona ''senin
neyin var,çok mutlusun?'' diye sormalarının...En muzip gülüşüyle dikip
gözünü gözlerine,''seviyorumm'' diyebilmeli insan kasıla kasıla,şımara
şımara...
Ama 3 gün ama 5 yıl..Belki 1 sene,belki 10;gittiği yere kadar
işte,gidebildiği yere kadar...Tarih vermeden,ama gün gelip bitebileceğinin
farkında olarak.Acıyı sevince,sevinci sevgiye,hayali gerçeğe,gerçeği
yaşama,yaşamı insana karıştıra karıştıra sevgiyi yaşatmalı.Ve bir gün
uyanıp-ama bedenindeyken eli sevgilinin,ama ruhu yanıbaşında
> uyurken-anladıysa ki sevgi çok yorgun,sevgi kırgın,sevgi
tükenmiş,ürkmüş,saklanmış bir köşeye ağlıyor;işte o anda hemen kalkıp
yerinden,tutup elinden kurtarmalı sevgiyi, sevgilinin elinden ..Kuruyup yok
olmasına,bedenden,ruhtan,kandan candan silinmesine müsade etmeden;hemen,,o
anda,o saniyede çekip almalı..Beynini kandıracam diye,sevgiyi
harcamamalı.Farkına vara vara mutsuz olduğunun,günübirlik sevinçler
sıkıştırıp eline,onu oyalamamalı.Sıfırı tüketip gitmek yerine,bitmek,yok
olmak yerine,en güzel yerinde veda etmeyi bilmeyi...
Severkende gitmeyi bilmeli insan...Tükenmeden,tüketmeden,yarınlarını yok
etmeden,sonradan pişman olmamak için,''buraya kadarmış''diyebilmeli
insan...Şayet gitmezse tamamiyle biteceğini,sevmeden yaşamanın,ölmekten daha
kötü olduğunu anlamalı insan!
Sevgiliyi bırakıp gitmeyi de bilmeli insan,tıpkı sevgi için savaşmayı
bildiği gibi...''Yenildim,yenildin,yenildik...'' demeyi de bilmeli!!!...
__________________
Üyeye Bela gelmez Admin Kızmadıkça,Admin Sinirlenmez Üye Azmadıkça
Ne kadar kibirli dursa da Bardağın önünde eğilir çaydanlık Öyleyse bu büyüklenme niye? Bu kibir bu gurur niçin? Mütevazi ol, hatta bir adım bile geçme gurur kapısından; Bardağı insan bunun için öper daima alnından…
Bir mum diğer bir mumu tutuşturmakla, ışığından bir şey kaybetmez...
Üyeye Bela gelmez Admin Kızmadıkça,Admin Sinirlenmez Üye Azmadıkça
Ne kadar kibirli dursa da Bardağın önünde eğilir çaydanlık Öyleyse bu büyüklenme niye? Bu kibir bu gurur niçin? Mütevazi ol, hatta bir adım bile geçme gurur kapısından; Bardağı insan bunun için öper daima alnından…
Bir mum diğer bir mumu tutuşturmakla, ışığından bir şey kaybetmez...
Normal
