son mektubunda:
" başım sızlıyor
yüreğim sersem...!"
diyorsun..
" Seni asarlarsa
seni kaybedersem; "
diyorsun;
" yaşayamam..! "
Yaşarsın karıcığım,
kara bir duman gibi dağılır hatıram rüzgârda;
yaşarsın, kalbimin kızıl saçlı bacısı
en fazla bir yıl sürer
yirminci asırlarda
ölüm acısı..
ölüm
bir ipte sallanan bir ölü.
Bu ölüme bir türlü
razı olmuyor gönlüm.
Fakat
emin ol ki sevgili;
zavallı bir çingenenin
kıllı, siyah bir örümceğe benzeyen eli
geçirecekse eğer
ipi boğazıma,
mavi gözlerimde korkuyu görmek için
boşuna bakacaklar
Nâzım'a..!
Ben,
alaca karanlığında son sabahımın
dostlarımı ve seni göreceğim,
ve yalnız
yarı kalmış bir şarkının acısını
toprağa götüreceğim...
Karım benim..!
iyi yürekli,
altın renkli,
gözleri baldan tatlı arım benim;
ne diye yazdım sana
istendiğini idamımın,
daha dava ilk adımında
ve bir şalgam gibi koparmıyorlar
kellesini adamın..
haydi bunlara boş ver.
bunlar uzak bir ihtimal.
paran varsa eğer
bana fanila bir don al,
tuttu bacağımın siyatik ağrısı,
ve unutma ki
daima iyi şeyler düşünmeli
bir mahpusun karısı..
aksilikler, zincirleme kaza gibi bazen
sen kovarsın, onlar gelir
gitmezler hiç tependen
başlamaya görsün herşey
bir anda ters gitmeye
dönmez allah, dönmez bir türlü
gerisin geriye
geç kalırsın, trafik sıkışır
bir de çamur bulaşır
en gerekli hassas anda
ağzın dilin dolaşır
en romantik anda kayarsın
sırtın yere yapışır
tam da sevdim dediğin anda
aşkın kayıplara karışır
bunaldım
daraldım
önce koştum, koştum biraz
biraz da ip atladım
sonra bir türkü tutturdum da
birazcık rahatladım
Düşündüm de neden hep beyaz kâğıtlara
siyahla yazıyoruz.
Neden beyazı kirletmek gibi
bir çaba var içimizde.
Neden kapkara sayfaları
beyaz kelimelerle süslemiyoruz.
Kim koymuş bu kuralı.
Neden yazdığım her sayfa da
bir parça hüzün olmalı.
Sevdası elinden alınmış bir peri.
Kırılmış yine kanatları.
Yine çaba gösteriyor kendince uçmaya.
Yine gelip de kırsın diye bir zalim rüzgâr.
Esmese ne olur sanki.
Ilık bir meltem gibi ısıtsa yada içimi.
Her defasında
fırtınalar
bırakıp gitmek zorunda mı
sevda dedikleri...
Bilmediğim
Adını koyamadığım
Bir şey yaşıyorum senle
Durup, durup seni özlüyorum
Geleceğin vakit bekliyorum
Ve sesini duyma isteği beliriyor içimde
Belirsiz günlerin muhtelif saatlerinde
Asıl ilginç olan huzur bulmak her seferinde
Bilmediğimiz birgün
Bilmediğimiz ama ortak
Sonu bildik şehirlere çıkan
Öğretileri eş bir yol yürüdük herhalde
Baksana aynı yıldızlar yüreğimizde
Benzer güneş yanıkları
Ve hala o yağmurun ıslaklığı tenimizde
Kimbilir tesadüftür belkide
Gecenin hep aynı vaktinde
Hep aynı Türkünün nakaratı dilimizde
Ve bir vakit gelip
Adam gibi salya,sümük ağlamak gerekirse
Ağlarız, ağlamasınada
Kimsecikler görmez
Göremez bir damlacık yaş göz bebeğimizde
Herkesten gizleyip zayıf yanlarımızı
Hep başkaları için kullanıp sonsuz dehamızı
Bir türlü dizginleyemeyiz duygularımızı
Dostlarla paylaşılan sitemsiz sıkıntılar
Ve şikayeti olmayan acılar dışında
Kimse bilmez yaşadıklarımızı
Ve hiç anlatmamışızdır
Hayatı nasıl algıladığımızı
Çokta gereksizdir aslında
Bizi anlamayanlara
Algıladıklarımızı anlatabilmenin çabası
Bazen aşklar anlatılır uzun sohbetler arasında
Ve aşklar yargılanır
Karşılıklı bir hoşgörü sağnağında
Hiçbir kadın seni haketmiyordur bence
Ve hiçbir erkek bana layık değildir sence
Sorunlu ilişkiler bende
Biten aşklar senin yüreğinde
Ve insanlara güvenmeyen
Kendini çözemeyen
Çözmekte istemeyen
Görüntüsü farklı
Hissettiği aynı iki insanız evrende
Dedim ya
Bilmediğim
Adını koyamadığım
Bir şey yaşıyorum senle
Seni kendime benzetiyorum
Gözlerine bakıyorum
Orada bir ben var sana çok benzeyen
Hoşuma gidiyor
Gözlerinde kendimi buluyorum
Ben senle bana özel
Ama çook güzel bir şey yaşıyorum
Ekmeğimi
Sigaramı
İçkimi değil
Ben senle beni paylaşıyorum
Ben kimsenin bilmediği bir sen buldum
Şimdi o en güzel seni yaşıyorum
Beni bensiz bırakma
Anlaştıkmı ?..
Bugun okuyacak mısın bunları?
Sanmıyorum..
Umrumda mı?
Bilmiyorum..
Herseyi anlatmaya yetecek mi kelimeler?
Belki..
Oysa neden?
Yazmak istemiyor canım..
Sanki yazacak hic bir sey kalmamıs; gecenin bir yarısı ya da gunun tam ortası, sinsi bir yılan gibi koynuma girmis yalnızlık..
Sarmıs sarılmıs, savunmasız yakalanmıs bedenim, bin parcaya ayrılmıs..
Simdi hangi parcamın pesine dussem elimde kalıyor..
Dizginlenmesi imkansız bir bolunme bu; bitisi bir miladın, bir digerinin ayak sesleri..
Oysa gayrı yasanacak ne kaldı ki..
Simdi yoksun..
Mutlu muyum?
Belki de hic olmayacaksın..
Bu mutlu edecek mi beni?
Gercekte istedigim yegane sey bu mu?
Dusundum mu hic sensizligi, hani soyle enine boyuna, adam gibi..
Dunu, bugunu ve hatta ertesi..
Yoksa oy pusulasına bakan zavallı secmen gibi hep varlıgının ve varolusunun bende bıraktıgı guvenin temelleri ustune mi kurdum herseyi..
Oyle ya..
Tek basına iktidar oldun yıllarca..
Muhalefet yok, bir nevii demokrasi okları da..
Mutlak monarsi..
Isyan yok, dolayısıyla huzur da..
Sistemin yarattıgı kölelik ve varolmaktan ziyade "var bırakılmanın" minnettarlıgında bir yasam; özgürlük adı altında..
Öyleyse..
Bir sarmasık gibi hayatıma yayılmana ve beni kendi hayatının zehri saymana izin verdim..
Olmasaydım daha mutlu olacak mıydın?
Bir ihtimal..
Belki de hersey daha guzel ve dahi gosterisli gelecekti sana..
Cunku sıradan, cunku sade, cunku alelade hayatlar..
Her aksam bıkmadan izledigin, elestirdigin ve sonra tekrar izledigin magazin programları gibi hayatının vazgecilmezleri olacaklardı ve sen tum bu alısılagelmislikler icinde yasamın renkli vaatlerinden payına dusen elmaları toplayacaktın, duse kalka..
Oysa ben;
Sana zevk vermeyen kitapların ucuncu sayfasında, kirli bir onsoz gibi, okunmayı bekliyorum..
Beceriksiz bir elin cezasını cekiyorum defalarca..
Ben herseyim ve hersey benim..
Gulusum, bakısım, sesim ve beni ben yapıp uzerine anlam yukledigin her bir yerim sana ac, bir nevii muhtac!
Bu savası kazanabilir miyim?
Kendimi öldürebilir miyim kisaca!
Tutuksuz yargılanıp bir müddet, serbest kalabilir miyim?
Yeniden baslayabilir miyim herseye!
Kaldıgım yerden degil, yerin bende bittigi yerden!
Yani cok evvelden, en geriden..
Sen daha yokken, ya da cocukken..
O liseli gecerken kapının onunden, bacakların titrerken..
Karsı sokagında durup oyle sessiz kimsesiz, canlı sahidi olabilir miyim herseyin?
Hocaefendi uyandı bak.. Ne sanıyor ki, bagırınca uyanır mı icim ?
Ruhlar alemi gibi..
Sessiz..
En ufak bir fısıltı yok..
Sızıntı yok..
Sakin..
Parmaklarım titriyor, sigara cekiyor canım, sonra biraz muzik, belki de bir film, umut vaadeden ama, henuz cekilmemis...
Komaya girmek uzereyim.
Varlıgım can cekisiyor..
Artarak ve dahi katlanarak buyuyor sanki, iliskisiz ürüyor!..
Seni özledim ve seni özlemenin kacıncı yarısı ve kac kisi kaldık sahada, emin degilim..
Daha ne kadar dayanabilirim sevgili? Bir ödülü var mı bu illetin..
Sessizlik.. Olsun.. Sessizligi de severim..
Anımsıyor musun seni zorla sahile götürdüğüm,
yağmur yağacağını söylediğin ve
yağmurun yağdığı günü?
söylemiştim sana demeni beklemiştim, demedin oysa.
Anımsıyor musun kıskandırmak için seni
başka oğlanlarla oynaştığım ve
senin kıskandığın günleri
terk edeceğini sanmıştım beni, terk etmedin oysa.
Anımsıyor musun dansın resmi giysili olduğunu
söylemeyi unuttuğum ve
senin kot pantolonla geldiğin günü?
bırakacağını sanmıştım beni, bırakmadın oysa.
Evet yapmadığın çok şey vardı
ama dayandın bana, sevdin
ve korudun beni.
çok şey vardı
benim de senin için yapmak istediğim,
vietnam’dan döndüğünde
dönmedin oysa...
Masa lambasının altında, bilgisayarın ve işinin başında,
beklentilerinin sonunu beklemeden,
sanki uzaklarda ikinci bir hayatın varmış gibi,
gerçekliğe ve huzura seni bekliyormuş gibi,
ama gidemediğin,
ama hep bir sessizliğin taş koyduğu,
bardağın boş yarısı ve sonrasının meçhulluğu.
İnanıyorum ve hatta biliyorum,
bu yaşamın satır aralarında, kimseni görmediği bir yaşam daha var,
sus pus olmuş, yüzünde ulvi bir tebessüm ve düşüncelilik haliyle dolaşan,
biliyorum hiç de uzak değil o rüzgarın sesine gelen martılar,
ve onlarla konuşan sus pus olmuş insanların sohbetleri.
Şimdi masadan kalkıp,
uzaklara gitmenin vakti,
uzaklara yarım yamalak gitmenin vakti,
gidip dönmemenin,
bu sessizlik, bu yarımlık, başka bir şey değil.
Bunaldimm.
Hybrid-Şeklinde
