Eski “ sen’i ” arıyorum… Başını bildiğim ama sonu asla belli olmayan yollarda…
Bir şeyler eksik biliyorum bu hayatta. Daha başlamadan bitecek olan bu yaşantıya üzülüyorum. Bilinmeyenler içinde kendini kaybetmiş, hayattan bi habersin. Oysaki açsan gözlerini etrafına şöyle bir baksan…. Gerçek hayatın aslında görmek istemediğin yerlerde olduğunu göreceksin.
Sana sesleniyorum…
Kaldır başını ve bana bak. Hala kendine biraz saygın varsa toparlan, kalk ayağa ve gözlerimin içine bak. O bir zamanlar delicesine aşık olduğum, bakmaya kıyamadığım sevdiğim insanı görmek istiyorum. Kalbim artık dayanmıyor. Hergün seni biraz daha çukura batmış görüp, her çırpınışında karşında bişey yapamadan izlemek içimi sızlatıyor.
Hayatım boyunca ilk defa bir şey istiyorum senden….
Hep derdin ya, sen benim mucizem, geleceğimsin diye… o mucizenin devam etmensi istiyor, geleceğinin bugünkü halinden daha güzel olmasını istiyorsan tut ellerimden ve sakın bırakma. Sen benim hayatım, nefesimsin…. İnsan en fazla ne kadar yaşar nefessiz? Hiç nefessiz kalmadım, bilemiyorum. Ama sadece nefesimin tükenmek üzere olduğunu hissediyorum. Çaresiz değilsin, yalnız asla değilsin. Seni kocaman bir yürekle seven, her şeyi göze alabilecek, bir hamlende on adım atacak olan bir bekleyenin var…. Zor bişey değil söylediklerimi yapmak… Eğer istiyorsan yapabilirsin….
Ben burada seni “sevdiğim” insanı bekliyor olacağım…. Yalnızca kendini getir….
yarın görüşürsünüz....
nerelerdesiinn yav sen...
Normal
