bana hayattan bahset!
olur da inatçı kalbimi,
ona cevap olarak veririrm
hayatı, sözlere sığdıramayan; sözlerle hayat’ı dokumaya cesaret edemeyenlerin öyküsüdür bu. ama yine de kelamın şahitliğine inanan; anlaşılmadığını bilse de her dem sözün kıyısında dolaşmaktan kendini alamayanların öyküsüdür bu...
söz, tutunduğumuz , tutulduğumuz bir sevgili; sevgiliye vardırdığı için yüreğe sevimli..söz ki - yüreğe dokundu diye- onu yazan eli, söyleyen dili, dokuyan yüreği sevimli kılan bize...
söz ki tutkuların evveli,
söz ki, tutsaklığımızın kaderini çizen,
söz ki, hatrına yüreğimizde(kinde)n vazgeçebildiğimiz ..
tut ki söze teslim olduk da seviliverdik, sevdik;
tut ki söze tutulduk; sözle öz’e tutunduk.
tut ki, sözümüz kadarız; anlamlandıramadığımız her hal lisanımızda aslında. ’dilimizin kemiği yok’ değil; söyleten, bizi birilerinin sözüne muhatap kılan “var“ .
tut ki, anlamsızız sözlerimizle herkesin indinde; ama sözlerimiz “bir“ için..o zaman soru(n)lar bitmiştir!
bu, tüm kelam’a “amenna“ diyebilenlerin öyküsü olmalıdır.
__________________
Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir
bir gök gürlese bari diyorum, bir sağnak patlasa
bitse bu kirli ve yapışkan sessizlik, hiç gitmesem
oysa ne kadar sakin sokaklar, kent ve bütün yeryüzü
ipince bir su gibi sızıyorum gecenin tenha göğüne
sessizce çekip gidiyorum şimdi, sessiz ve kimliksiz
Belki yine gelirim, sesime ses veren olursa bir gün
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, ,,,,,,,,,,,,,,,,
öyle gitki arkanda izinden başka birşey kalmasın hayata dair
Tut ki "söz''e tutulmusum-tutunmusum!
Normal
