Dini Şiirler / İlahiler

Âdem oğlu aç gözünü


Âdem oğlu aç gözünü

yeryüzüne kıl, bir nazar
gör bu latif çiçekleri

hangi kuvvet yapar, bozar.



Her bir çiçek bir nâz ile

över Hakkı, niyaz ile
kurtlar, kuşlar, durmaz söyler

ol Hâlıka âvâz ile.



Eğer onun kadirliğin

Her bir işe hazırlığın
ille onun kahirliğin

anlayınca, rengi döner.



Rengi döner günden güne

toprağa dökülür yine
bu ibrettir anlayana

hakikati, ârif sezer.



Ger bu sırrı duya idin

yâ bu gammı yiye idin
yerinde eriye idin

insan değil misin, meğer.



Bilir, gelen gider imiş

konan geri göçer imiş
mevt şerbetin içer imiş

her kim, bu manadan geçer.

Ağla gözüm bundan sonra



Ağlamaktır benim işim,
Ağla gözüm bundan sonra.
Irmak ola kanlı yaşın,
çağla gözüm bundan sonra.



Hudâ bize verdi sevdâ,
sevmek oldu, artık gıda.
Ele geçmez bu dünyada,
gülme gözüm bundan sonra.



Düşün hâlin n�olduğunu,
ömür gülü solduğunu.
Gece gündüz olduğunu,
bilme gözüm bundan sonra.



Aldanma nefsin tadına,
Zehirdir sunma balına.
Düşüp onun hayaline,
dalma gözüm bundan sonra.



Sözün olsun, öze uygun,
her ne dersen, Ona malum.
Bu meydana düştü yolun,
dönme gözüm bundan sonra.

Ah yazık!



Ömrüm boş şeylerle geçti, ah yazık!

Yarını hiç düşünmedim, ah yazık!

Hep havaya bina kurdum, şaşkınca,

din temeli çürük oldu, ah yazık!



Affı sonsuzdur diyerek, pek azdım,

Kahhar ismini unuttum, ah yazık!

Daldım günaha, yapmadım hiç hayır

niçin doğru yoldan saptım? Ah yazık!



Mal için, makam için hep uğraştım,

sonsuz nimetlerden oldum, ah yazık!

Yol bozuk ve karanlık, önde şeytan,

günah ağır, ağlarım hep, ah yazık!



Hesap defterimde yok bir iyilik,

nasıl kurtulur bu Halid? Ah yazık!

Azrail başına geldiği zaman

Azrail, başına geldiği zaman
kırılır ayakla kol, yavaş yavaş.
Mevlam nasip etsin din ile iman
akar gözlerinden sel, yavaş yavaş.



Yüksek uçan gönül, yorulur bir gün
ölçü terazisi, kurulur bir gün.
Herkesin yaptığı, sorulur bir gün,
döner mi, yâ Rabbi, dil yavaş yavaş.



Hep nefsine uydun, tevbe etmedin
her bulduğun yedin, şükür etmedin.
Nihayet, bu kara toprağa geldin
çekilir dünyadan el, yavaş yavaş.



Kabrin üzerine dikerler taşı
bir avuç toprağa koyarsın başı.
Baba, oğlun görmez, kardaş kardaşı

gider, geri dönmez yol, yavaş yavaş.



Kâfurlu, ılık suyu koyarlar
o nazlı bedeni, tekmil soyarlar.
Öldüğünü konu komşu duyarlar
gelir geri ahbaplar, yavaş yavaş.

Bak da ibret al

Zâhidâ! Aç gözün, sahraya bak da, ibret al!
Şu direksiz kubbe-i semâya bak da, ibret al!



Görmek istersen, Cenâb-ı kibriyanın kudretin,
her sabah, seher vakti, dünyaya bak da ibret al!



Padişah olsan da, derler �er kişi niyetine�,
Var, musallada yatan mevtâya bak da, ibret al!



Bir kefendir âkıbet, sermâye-i beğ ve fakir,
varlığa mağrur olan, mecnun değil de, yâ nedir?