Alışsaydım farklı olurdum inan, alışsaydım sensizliğe daha mutlu olurdum. Ama değilim, yanıyor içim. Ve hiçbir yağmur söndüremiyor bu yangını... Bir umut, bekliyorum kendi kendine sönsün diye. Ah bilseydin seni ne kadar çok sevdiğimi, şimdi yanan yüreğim değil, aşk ateşi olurdu...
Vazgeçtim beklemekten, gelmeyeceksin. Ne acı bir gerçek. Kimi koyayım yerine, kiminle avutayım kendimi? Kimi sen sayayım da sarılayım boynuna? Kimin ellerinin sıcaklığını hissedeyim? Bu kadar acımasız olmamalıydın, böylesine duygusuz olmamalıydın. Ben seni böyle tanımamıştım çünkü...
Kocaman bir yüreğin vardı, ben o yürekte olduğum için şanslıydım. Çok seviyordun beni yada ben öyle sanıyordum. Hiç bitmeyecek diye düşünüyordum, öyle ya çok büyüktü bizim aşkımız. Kimselerin aşkına benzemezdi, özeldi. Hayatta iyi yada kötü ne varsa birlikte paylaşacaktık, bir birimiz için yaşayacaktık. Başkalarıyla mutlu olma ihtimali aklımızdan bile geçmezdi. Yolumuzu aşkımız aydınlatacaktı hani, biz o yolda yürüyecektik hiç durmadan...
Derken seni kendine bağlayan o yürek yok oldu birden... Şimdi yüreğin yerinde bir taş var, yoksa bu kadar vurdum duymaz olmazdın. Her giden bahanesini yaratır, her giden acımasızdır. Bu yüzdendir haykırışım.....
Alışılmıyor... sensizlik dayanılacak bir şey değil. Acım büyüyor bu yüzden. Her acı geçer biliyorum ama niye bu kadar uzun sürdü bu sefer? Niye yarı ölü gibiyim hala? Her şeyde seni arıyorum lanet olsun! Madem gidecektin, söylemeliydin sensizliğe nasıl dayanılacağını. İnsanın yüreğinin yarısını kesip atması mümkün değil ki... Ben yapamıyorum sen yap hadi... Son kez gel yanıma, çıkar yüreğimi yerinden ve al götür nereye istersen. At bir kenara öylece kalsın...
Yok yok, kendi kendine de sönmeyecek bu yangın. Ben yaşadıkça yanmaya devam edecek içten içten. En azından bir tesellim var... Bundan sonra hiçbir kimse yeni yangın başlatamayacak yüreğimde, bir daha yaralayamayacak beni. Acım o kadar derin ki kimse acıtamayacak içimi...
<<<acıtmaz kimse içimi bir daha!..>>>
Normal
