Düşünce ve sanat adamları sözleri ve yazılarıyla dile değer kazandırırlar...
Bu işi, dile yenilikler getirmekten çok onu bükmek, imkânlarını çoğaltmak, gücünü artırmak yoluyla yaparlar...
Yeni kelimeler getirmezler. Onları zenginleştirir, anlamlarını ve kullanımlarını sağlamlaştırır, derinleştirirler...
Onlara alışılmamış bir çeşni verirler; ama bunu da dört bir yanı düşünerek, ustalıkla yaparlar...
Zamanımızın yazarlarına bakınca herkesin harcı olmadığı anlaşılıyor bu işin...
Herkes gibi konuşmayı küçümseyerek cüretli işlere girişiyorlar...
Ama hünersizlik ve zevksizlik yüzünden yaya kalıyorlar.
Ortaya bir sürü zoraki tuhaflıklar, soğuk anlamsız yapmacıklar çıkarıyorlar, bunlar anlatılmak istenen şeyi yükseltecek yerde alçaltıyor...
Yenilik oldu mu bayılıyorlar. İşe yarayıp yaramadığı umurlarında değil.
Yeni bir kelime kullanmak isteğiyle eskisini atıyorlar, çok defa da attıkları kelime yenisinden daha kuvvetli, daha diri duruyor...
(...Montaigne)
Yüzümün tamamına indirilen kuvvetli bir tokat gibi, aşağılayan bir ifadeyle, ne cüretle “ben” dersin?...
“Ben” bir küfürdür. “Ben” içinde taşıdığın ayrılıktır; “Ben” senin yalanlar ordundur...
Kendi küçük “Ben”lerinden birini her söylediğinde yalan söylüyorsun...
Bundan böyle sakın “Ben” deme...
Kalabalık içinde bir “Ben” olmak, gerçek dışı, kaçışı olmayan, kendi kendine ürettiğin sahte inançlar ve yalanlar sisteminin tuzağına düşmek demektir...
Bir bütün içinde olmamanın eksikliği, insanı cehalet, korku ve kendi kendini imha etmeye mahkum eder ve onu hastalıklara, çöküşe, saldırganlığa, acımasızlığa ve dış dünyada savaşmaya kadar götürür...
Dünya, senin onu düşlediğin gibidir; o bir aynadır... Dışarıda kendi dünyanı bulursun, kurguladığın, düşlediğin dünyayı...
Diğerlerinin, senin içinde taşıdığın yalanın, uzlaşmanın, cehaletinin yansıyan görüntüleri olduğunu keşfedeceksin...
Değiş ki dünya değişsin...
Beter bir dünya üretiyorsun, sonra da kendi ürettiğin şeyden, kendi eserinden dehşete düşüyorsun...
Dünya senin onu düşlediğin gibidir...
Git, dünyaya gir ve bunları kabullen... Kendi içindeki yoksullarla, zorbalarla, toplum dışına atılmışlarla tanış...
Onları kabullen... Sakın onları görmezden gelme ve sakın suçlama...
Dünyana teslim ol... Git ve ürettiğin şeyi bilinçli olarak kabullen:
Bir dünya, sabit, cahil bir dünya... Ölü...
Bir kişinin gücü, kendine sahip olmasında ve aynı zamanda kendisine teslim olmasında yatar...
(...Stefano E. D’anna)
Düşüncelerinin ağzı dili olmayacak...
Aşırı hiçbir düşünce ardına düşmek yok...
Teklifsiz ol, bayağı olma...
Dostlarının arasında denenmiş olanları çelik halatlarla bağla yüreğine...
Ama her zıpçıktı, acemi çaylak arkadaşı da el üstünde tutup kirletme...
Kavgadan sakın... Ama ettin mi de öylesine et ki korksunlar senden...
Herkese kulağını ver, sesini verme...
Herkese akıl danış, kendi aklını sakla...
Kesenin elverdiği kadar giyin... Zengin ama gösterişsiz olsun giydiğin...
Ne borç ver, ne de al... Çünkü borç vermek çok kez hem paranı hem de dostunu yitirmektir...
Her şeyden önce kendine dürüst ol...
O zaman gece gündüzü takip ettiği gibi, herkese karşı dürüst olursun...
(...Shakespeare)
Konu hüzün tarafından (08/02/12 Saat 02:05 ) değiştirilmiştir..
Eğer biraz daha ömrüm olsa idi;
Büyük bir ihtimalle tüm düşündüklerimi söylemezdim; ama tüm söylediklerimi düşünürdüm...
Eşyalara değerlerine göre değil de, ne anlama geldiklerine göre değer verirdim...
Daha az uyur, daha çok rüya görürdüm.
Çünkü gözümüzü ne zaman bir dakika kapatsak ışığı altmış saniye kaybederiz...
Başkaları geri dururken, ben yürürdüm...
Diğerleri uyurken, ben uyanık kalırdım...
Başkaları konuşurken, ben dinlerdim...
Güzel çikolatalı bir dondurmayı nasıl da seve seve yerdim.
Eğer bir yüreğim varsa, nefretimi buz üstüne yazar ve güneşin çıkmasını beklerdim.
Dikenlerin acısını hissetmek için gülleri gözyaşlarımla sulardım, taç yapraklarını kızılca öperdim.
Biraz daha ömrüm olsaydı...
Tek günümü, sevdiklerime onları ne kadar sevdiğimi söylemeden geçirmezdim...
(...Gabriel Garcia Marquez)
KURAL 1: Karşına çıkan kişiler her kimse, doğru kişilerdir. Bunun anlamı şudur; Hayatımızda kimse tesadüfen karşımıza çıkmaz.
Karşımıza çıkan, etrafımızda olan herkesin bir sebebi vardır, ya bizi bir yere götürürler ya da bize bir şey öğretirler.
KURAL 2: Yaşanmış olan her ne ise, sadece yaşanabilecek olandır. Hiç bir şey, hem de hiç bir şey yaşadığımız şeyi değiştiremezdi.
Yaşadığımızın içindeki en önemsiz saydığımız ayrıntıyı bile değiştiremeyiz. “Şöyle yapsaydım, böyle olacaktı” gibi bir cümle yoktur.
Hayır, ne yaşandıysa, yaşanması gereken, yaşanabilecek olandır...
Dersimizi alalım ve ilerleyelim diye. Her ne kadar zihnimiz ve egomuz bunu kabul etmek istemese de, hayatımızda karşılaştığımız her olay, mükemmeldir.”
KURAL 3: İçinde başlangıç yapılan her an, doğru andır...
Her şey doğru anda başlar, ne erken ne geç. Hayatımızda yeni bir şeyler olmasına hazırsak, o da başlamaya hazırdır.
KURAL 4: Bitmiş olan bir şey bitmiştir. Bu kadar basittir. Hayatımızda bir şey sona ererse, bu bizim gelişimimize hizmet eder.
Bu yüzden serbest bırakmak, gitmesine izin vermek ve elde etmiş olduğun bu tecrübeyle ileriye doğru bakmak daha iyidir.”
“-Doğru ve iyi olanı bilmek ile doğru ve iyi olanı yapmak arasındaki en önemli bağlantı doğru ve iyi olanı yapacak bir karaktere sahip olmaktır...”
Eğer karakter gelişmemişse tahsil işe yaramıyor... Unutmayın ki; savaş çıkaranlar, banka hortumlayanlar, son dönemdeki komşu cinayetleri hep okumuş, tahsilli adamlardan çıkmıştır... O yüzden Roosevelt diyor ki;
“-Bir insanı ahlaken yetiştirmeden sadece zihnen eğitmek topluma bir bela kazandırmak demektir...”
(...Russel Gough)
İnsanın büyüklüğü, küçük insana karşı davranışlarıyla belli olur...
Başarının sırrı kimseyi kötülemeyin, hep iyi yönlerinden bahsedin...
İçten ve dürüst takdirlerinizi esirgemeyin...
Karşılaştığınız herkes, en az bir konuda sizden daha yetenekli.
Onlardan öğreneceğiniz çok şey var.
Size saldıran düşmanlarınızdan korkmayın;
Sana dalkavukluk eden dostlarınızdan korkun...
...Ve gülümseyin...
Gülümseyen insan, her zaman daha iyi satar, daha iyi öğretir, daha iyi yönetir ve daha mutlu çocuklar büyütür...
(...Dale Carnegie)
* Gerçekten dinleyin... Kesmeden, hayal kurmadan, vereceğiniz cevabı düşünmeden... Can kulağıyla dinleyin...
* Kucaklamalar, sırt sıvazlamalar ve el tutmalar konusunda cömert olun... Bu ufak hareketler, aileniz ve dostlarınıza olan sevginizi daha açık göstermenizi sağlayabilir...
* Fıkra anlatın, neşeli hikâyeleri paylaşın... Bu hediyeniz “Seninle birlikte gülmeyi seviyorum” anlamına gelir...
* Basit bir “Yardımın için teşekkürler” notu, ya da belki bir şiir... Kısa, elle yazılmış bir not bazen ömür boyu hatırlanır...
* “Bu renk sana ne çok yakışmış”, “Harika bir iş çıkardın”, “Yemek nefis olmuş” gibi basit, içtenlikle söylenen bir söz karşınızdakinin içini aydınlatır...
* Her gün, rutininizi kırıp birisine hoş, nazik bir şey yapın...
* Bazen tek istediğimiz yalnız kalmaktır... Bu anlara duyarlı olun ve ihtiyacı olana yalnız kalma hediyesini verin...
* Birine tatlı bir söz söylemek gibisi yoktur... Selâm vermek veya teşekkür etmek o kadar zor mu?...
Çoğu insan ölüme hazır değildir, ne kendi ölümlerine ne de başkalarının...
Şoka girerler, ödleri patlar, beklenmedik bir sürprizdir ölüm onlar için...
Olmamalı oysa...
Ben ölümü sol cebimde taşırım. Bazen cebimden çıkarıp onunla konuşurum:
“-Ne zaman geleceksin beni almaya? Hazırım...”
Bir çiçeğin büyümesi bizi ne kadar kederlendiriyorsa, ölüm de o kadar kederlendirmeli.
Korkunç olan ölüm değil, yaşanan ya da yaşanamayan hayatlardır...
Çoğu insanın ölümü bir aldatmacadır.
Aslında zaten ölecek bir şey kalmamıştır geriye...
(...Charles Bukowski)
sakın “Ben” deme...
Hint felsefesinin 4 kuralı
Normal
