satranç çok saçma

[jirhat]

“Çocuklar bize bazen çocuk olduklarını hatırlatır.” Tortelius



—Satranç çok saçma… Atlar okuma yazma bilmez ki.

—Atların okuma yazma bilmesi gerekmiyor, senin bilmen yeterli.

—Olur mu hiç, nasıl gidecek L şeklinde?

—Kendi mi gidiyor? Sen götürüyorsun.

—Olsun gene de saçma. Filler çapraz gider diye kuralı kim koymuş? Tuvalete koşan benden başka kimse çapraz gidemez.

—Neden gidemesin? Köpeklere hiç arkadan baktın mı? Onlar da çapraz gider.

—Satrançta köpek yok ki.

—Evladım, köpek gidiyorsa fil de gider demek istiyorum.

—Filler büyük ama.

—Haklısın oğlum. Haklısın… Yoruldum. Hamleni yapacak mısın?

—Kaleyi oynayayım diye düşünüyorum… Al işte, kalelerin yürüdüğünü de hiç görmedim.

—Hayatında kaç kere gerçek bir kale gördün?

—Gerçek kaleler yürüyormuş mu?

—Yürümüyor. Bu sadece bir oyun. Neden bu kadar uzatıyorsun?

—Sadece bir oyunsa doktorculuk oynayalım. Neden satranç oynuyoruz? Sıkıldım satrançtan.

—Vallahi satrancın da sana pek güzel duygular beslediğini sanmıyorum.

—Ne?

—Yok bi şey. Bak, satranç çok eski bir oyundur. Kralların oyunu. Zekâ gelişimine yardımcı olur. Aptal bir çocuk mu olmak istiyorsun?

—Monopoly oynasak?

—Para oyunu o. Ne gerek var. Bak burada planlayarak, düşünerek oynama var.

—Düşünerek mi? Sen hiç düşünmüyorsun ki, hemen vezirimi alıverdin.

—Hızlı düşünüyorum. Sen de yap.

—Ben yapamıyorum baba. Ben küçüğüm. Evcilik oynayalım mı?

—Evciliği kızlar oynar.

—Bunu da krallar oynarmış. Biz kral mıyız?

—Öfff! Şimdi tablayı fırlatacağım duvara. Oyna, piyonu oyna.

—Piyonlar hiçbir işe yaramaz. Boşuna. Bir de yeterince yürüyünce vezir mi oluyordu? Peh! Var mı öyle bir aristokrasi?

—Aristokrasi mi?!.. Savaşları askerler kazanır, piyonlar kazanır.

—Hangi savaştan bahsediyorsun? Hani kılıç? Hani bomba? Hani Rumsfeld?

—Misal verdim oğlum.

—Bana misal verme baba, bana… Neyse!

—Delirtme beni çocuk. Kaleyi çek oradan bak filim yaklaşıyor.

—Yaklaşsın, kale yıkılmaz ki.

—Yıkılır.

—Yıkılmaz.

—Evladım, ben senin iyiliğini düşünüyorum. Hem öğren hem de gerçek bir oyun neymiş gör istiyorum.

—Ne kralın karısı var, ne vezirin karısı var. Neresi gerçek?

—Oğlum savaş bu. Savaşa kadınlar gitmez.

—Kadınlar gitmez ama atlar tek başına… Jokeyler yolda mı düşmüş?

—Sus da oyna… Bak fillerini hep aldım.

—Filler sarhoş… Hiç de işime yaramaz. Ayrıca kral çok mu şişman, bir türlü gidemiyor… Saçma!

—Şah derler ona.

—Şah?

—Şah.

—Bi şey diycem baba.

—Ne var?

—Şah-mat!

[jirhat]

ya çocuk çok zeki hem oyunu biliyor zevk almadığından tiye geçerek eğleniyor

ya da baba illa benim çocuğum zeki işte satranç oynuyoruz beraber demek için zorlayıcı

ama çocuğun içinden gelmeden oynanmayacak bir oyun
oyundan öte evet bazen sıkıcı
ama işte şah mat kopardı insanı bekliyordum

sonuç çocuk babadan zeki

sağ 0L k0Nu güzeL

Diyaloglara Dikkat edilirse, çocuk çocuk olmaktan çıkmış, daha çok bir psiko havası var,
Çocuk Aristokrasiden bahsetmiş,
Aristokrasiyi sorgulamış ve her şeyden öte mevcut şartları sorgulayıcı özelliği var...
Hani ''Sofi'nin Dünyası'nda'' örnek gösterilen çocuk gibi...
Bizim için sıradanlaşmış şeylere ne kadar derin bakabiliyoruz.
Çocukların kedilere, köpeklere ilgi göstermesi, çıkardıkları seslere yönelmeleri ve o seslerle eğlenmeleri, zaman zaman taklit ediyor olmaları...
İşte bu çocuk öyle bir çocuk...
... ve evet sonuç olarak babasını lafa tutup Mat edecek kadar da kurnaz
Eyvallah...