altı yaşındaydım. sonbahardı aylardan eylül. seneye yine bu zamanlar okula başlayacaktım. öyle heyecanlıydık ki; okula başlamadan çantamı almıştık. defter, kalem hatta boya kalemi bile almıştık. annemle babam kendi aralarında konuşuyorlardı. meğer beni okul formasıyla hayal ediyorlarmış. annem " benim oğlum çok yakışıklı olacak " diyor babamda "aslan oğlum, akıllı oğlum " diyordu. kim bilebilirdi ki beni hiç okul formasıyla göremeyeceklerini. o gün pazardı pikniğe gidecektik, söz vermişti babam. köfteler yaptık, tabi bende yardım ettim babama. top oynadık hatta körebe bile oynadık. öyle eğlendim ki, çok mutluyduk. hiç ayrılmamalıydık biz, annem babam ve ben hepimiz.
saat geç olmuştu eve dönüyorduk, yorgunluktan arabada uyuyakalmışım keşke keşke hiç uyanmasaydım...
gözlerimi hastanede açtım, ilk gördüğüm başımı okşayan bir el ve kıpkırmızı gözlerle bana bakan bir polisti. ne olmuştu bana, neden burdaydım. annemle babam nerdeydi, ne olmuştu ki bize. sanki birşeyler saklıyorlardı benden, içim acıyordu. tekerleme yapmıştım dilime; annem nerde babam nerde, annemle babam nerde neden gelmiyorlar, duymuyorlar mı beni, nerdeler...
sonradan öğrendim ölmüşlerdi. son kez bir kere daha görememiştim onları; çoktan gömülmüşlerdi bile. meğer 2 gün hiç uyanmadan yatmışım hastanede, o zaman neden şimdi uyandım...
allahım neden öldüler neden
onlar öldüler ben niye ölmedim
daha 6 yaşındayım ben
okula bile başlamadım
ne yaptım allahım ne yaptım
neden bu ceza
ben ne olacağım şimdi
kim yedirecek yemeğimi
kim masallar anlatıp uyutacak
sabah ilk kime günaydın diyeceğim
akşam 7 de zile kim basacak
kime hoşgeldin babacığım diyeceğim
allahım lütfen geri gelemezler mi?
korkuyorum onlarsız yaşamaktan
daha hayatı bile bilmiyorum ben
kimbilir başıma daha neler gelecek
kim yardım edecek kim destek olacak
kimden öğreneceğim
annem gibi merhametli olmayı
babam gibi futbol oynamayı
çok mu üzdüm seni
affedilmeyecek bir suç mu işledim
ne olur affet beni
şimdi hiç mi gelmeyecekler geri
bütün oyuncaklarımı al
defterimi hatta boya kalemlerimi de al
gözlerimi al hiç görmeyeyim
bacaklarımı al hiç futbol oynamayayım
allahım lütfen onlar geri gelemezler mi
bugün okula başladım
herkes annesiyle babasıyla gelmiş
ben yalnız
öyle ağladım ki
kimse başımı okşamadı
kimse allah zihin açıklığı versin demedi
bir tek ben mi üzdüm seni
neden seçtin beni
allahım ne olur geri gelsinler olmaz mı
gelmediler, gelmiyorlar, gelmeyecekler
ben de hep ağlayacağım
kimsesiz gibi yetim gibi
nefret ediyorum annesi babası olan herkesten
nefret ediyorum annesi babası yok diye beni gösterenlerden
allahım onları istemiyorum artık senden
beni al sen
söz veriyorum
yaramazlık yapmam, hiç üzmem seni
alıcan dimi yanına
annemin babamın yanına...
hayatta bazı şeylere sahipken onların değerini bilmemiz lazım..
yoksa bigün elimizden uçtuklarında söylemek istediğimiz ama dile getirmediğimiz sözler yüzünden pişmanlık duyacağımız kesin..
bir çocuğun feryadı...
hayatta bazı şeylere sahipken onların değerini bilmemiz lazım..
ben hiç gelemem böyle yazılara 
Normal
