Gökte kararsız ve ufuksuz kalmış bulut.
Ağlamaklı şarkılara müptela ömür
Ve hayat, acılarına reva görürken, mutluluk adına ne varsa ayrı tutulmuş sanki. Sankilerin her yerinde adım yazılı. Öyle bir yalnızım ki bütün kıyılara koşuyorum. Denizlerin görkemli dalgalarına savruluyorum. Beni sadece sözden yıkanmış her şey anlıyor. Kendine kilitlenmeye götüren her şey benim. Yapraktaki çiy, camdan süzülen yağmur, hüzünlendiren ve sonunun gelmesini istemediğim yolculuklar beni dinleyip benle yüzleştiriyor. Her yüzleşme seyredişlerin tapınağında bırakıyor.
Yalnızım!
Dokunulsa bu dipsiz uçurumlarıma of çeker ve nereye düştüğü belli olmayan bir yaprak olur adım, kimliksiz bir yitiklik…
Aldırışa gelmeyen çoğul haller, yığın vücutlar. Boşluğun girdabında manasız kısır döngü, rengi ve coşkuyu avucunda hapis eden arayışlar avlıyor her saklandığım yerde.
Ruhum tökezleyen bir korkuda, tövbelerden ve temkinlerden kapkara bırakarak.. Bir bakıma can çekişirken sarmalayan güvensizlikler miras. Silsem, kurumaz, yeniden yeşerir, bıraksam, karşılaştığın terslikler güvensizliğini içirir alışkanlıklarıma ve yine yalnızlığıma kalırım.
Tüm samimiyetler aşındırılıp maruz bırakıyor keşkelere. Yalan diyorum durmadan gülen her yüze. Bir kere öldüm çekiştirilip çıkarcılıkla öğütülürken.
Hayat
Dumanlar içinde şikâyetlerden liman
Yüzüm özlemlerimin deltasında varılmamış bir tarih
Ertelenmiş ne varsa yenidir bende tazelediğim
Tekil sancılara
Bir kendime kaldım
Ne yamanmış darbeleri soğumuş çığlıkların
Böyle anısız kahrolmakta varmış kör iken suskunluk
Nehirler çöl yeminlerde haciz
Hayat
Zamanın ormanında duramadan kendine susamaktır
Tekil sancılara bir kendime kaldım
Yanlızım
Kaçkınlığı okuyorum, her okuyuşumda ezberlediğim harfler birer birer üzerime kapanan kapılara dönüşüyor. Bende ne kadar parlak istemler birikse de alıkoyuyor yalnızlık.
Bu akşamda dolaştım. Yürüyen ben miydim, bedenimi çiğneyen bir kent miydi ayırt edemeden. Beynimi çizen silik, karmaşık uçtan sonuna atlayan düşünüşler ortasında yorgunum. Tatsızlıklar çemberinden geçerek zamana karşı dirençsiz, beklentisiz, sağlam düşmeyen adımlarımın ardındayım.
Yalnız!
Bu kısır döngünün panosunda karalarken sayfalarımı keder, edebi bir sevgi konmazsa kalbimin dallarına. Etten kandan sarmazsa acılarımla varlığımı; alınsada canım bir daha şafağı görmezsem umursamam.
Yalnızım.
Gel eritmeden bu yalnızlık;
SİL!
Yeniden YAZ beni.
inşallah başınıza gelmez ve arkadaşımın çıktıgı kızdan en yakın kız arkadşımdı ist. dedikleri şehir böyle bi şehir her çeşit insan var işte keşke anadoluda yaşayabilsem
çıkıyodum ne diyim 1 yıl çıktım ne diyim ama nafile artık hayatımda sevecegim insalara çok dikkat ediyorum inşallah hayırlısı olur ne diyim başka gerçi artık evlilik düşünüyorum olursa tabi...
<<<yalnızlığa serzeniş>>>
Normal
