Karakurbağa yirmiyedi ocak gecesi şehrin kuzey yakasındaki
evini terkedip gitti. O gece şehirdekiler, karakurbağanın neden
vıraklamadığını düşünüyorlardı. Şehre doğru vıraklayan kurbağa göçmeye karar
verdiği gün susmak zorunda kalmıştı. Yosun yatağını, ıvır zıvır eşyaları
toparlayarak nehir kıyısına yüzdü. Büyükçe bir nilüfer yaprağına veda
mektubunu yazdı.
Yirmisekiz ocak sabahı, meraklı birkaç adam kurbağayı aramak
için yola koyuldular. Adamlardan biri su ürünleri uzmanıydı. Diğeri
tankerlerle evlere su taşıyan bir firmanın sahibi. Bir diğeri de çevreyi
koruma derneği kurucu üyesi.
Karakurbağanın veda mektubu şehrin büyük meydanında halka
karşı okundu. Herkes gözyaşları içinde çılgınca alkış tuttu. Müzeler
genel müdürü bu kıymetli bir vesikadır diyerek mektuba el koydu. Onu büyük
bir cam fanus içinde turistlere göstermek istiyordu.
Hiçkimse ama hiçkimse kurbağanın nereye gittiğini merak
etmemişti. Çirkin, zavallı ve kaygan karakurbağa kimin umurundaydı.
Yıllar sonra mavı gözlü bir çocuk, müzeyi gezerken veda
mektubunu gördü. Babasına nilüfer yaprağının niçin müzeye konulduğunu
sordu.
Baba, o bir mektuptur dedi. Karakurbağanın göçünü
anlatıyor. Okursan daha iyi anlarsın. Mavi gözlü çocuk mektuba eğildi ve
okumaya başladı ;
‘’Bana şehre doğru vıraklayan kurbağa adını siz verdiniz.
Yıllar var ki nehrimi kirletmemeniz için haykırıyorum. Artık evimi
terketmek zorundayım. Size yalnızlığı, kirletilmiş güzellikleri ve sun’i
alışkanlıklarınızı bırakıyorum. İçimde saklı kalan binlerce satır var.
Vıraklamak nedir bilemezsiniz. Bizim de gönlümüzce ağlamaya,
anlamaya, yaşamaya hakkımız var. Bunu bilemezsiniz. Ben sizin halinize
ağlamıyorum. Evimi terkedeceğim, onun için üzülüyorum.
Bu nehrin anlamı, yosun bağlamış kurbağa yuvalarında
saklıdır.
Sizin gözleriniz mavi. Ama benim nehrim kahverengiye çalıyor.
İçinizde bir kurbağa barındıramayacak kadar küçüldünüz..
Nehir akıp giden bir yoldur. Asırlardır bu yolu izliyor
atalarımız. Yosun bahçelerinde büyüyor çocuklarımız.
Kirli nehir, solmuş beyaz bir gül gibi dağılır gider. Siz hiç
güneşin misafir olmadığı karanlık bir yuvada yaşamak ister misiniz ? Ben
istemem
Yine de ağlamayacağım. İçinizdeki nehirleri soldurmuşsunuz,
benim nehrim solmuş ne çıkar.
Mavi gözlü çocuğun içi burkulmuş, gözleri dolu dolu olmuştu.
Babasına döndü sorular sormaya başladı ; İçimizdeki nehrin anlamını
öğrenmek istiyordu.
Bütün ısrarlarına rağmen baba, soruları cevapsız bıraktı. Doğrusu ne
diyeceğini bilememişti.
Mavi gözlü çocuk karakurbağanın neden göçtüğünü anlamak
istiyordu. Söylemek istediği önemli düşünceleri vardı. Son bir kez daha
babasına döndü ve ‘’içimdeki nehrin kurumasını istemiyorum’’ dedi. Hem
hiç bir kurbağa nehrini terketmesin. Ya da benim gözlerim mavi olmasın.
Muhteşem Bir Kısa Öykü
Normal
