gel ey, güllerin efendisi!..

[hüzün]

Gel ey, konuşurken dudaklarına tebessümler karışan,yüzüne üzgünlerin
üzüntüsünü dağıtmak yaraşan!..
Gel ey, âteş-i aşkına yanmak için âşıkları
birbiriyle yarışan!..
Gel ey!.. Önce kendine çektin, sonra mugaylan dolu beyabanlarda dermansız koyup bizi
bir başımıza gittin dönmemek üzere. Ve dudağının dokunduğu çeşmeler de
gitti. Gittin ve vecd ile kendinden geçen zamanlar, sensizlik bunalımlarının
gelgitleriyle kör kuyulara gömüldü. Gittin ve tenha elvedalarda düğümlendi
sevinçlerimiz; durmuş çarklara sıkışıp kaldı çığlıklarımız. Sen gidince
yanlış hesaplarında önce pazarlar kurduk köhne dünyanın, sonra köhne
hesaplarıyla mezada çıkarıp aşklarımızı dünyalıklara sattık. Gittin de
savrulan umutlarımızı ektik yollarına; sabrımızın gözlerine çekilen milleri
çelik masıyetlerle mıhladık. Gerilmiş yaylarımız kepade düştü hoyrat
ellerde, uykulu oyunlarda şahlarımız mat oldu; ve bileyli kılıçlarımız pas
tuttu karanlık kınlarında.
Ak kor olduk... Nemrudî alevlere soktular başlarımızı, hakikat, ak kor
olduk... Vurdular durmadan dinlenmeden... Örslere konuldu başlarımız,
hakikat vurdular dinlenmeden durmadan. Ağlattılar ağladıkça biz... Çeliğe su
verelim diye ağladıkça ağlattılar bizi... Heyhât!
Tutturamadık kıvamını
suyun, isabet ettiremedik gözyaşlarımızın damlalarını çeliğe ve ilk çalışta
kırıldı kılıçlarımız kara keçelere. Yenildik, yorulduk, yığılıp kaldık
çıkmaz sokaklarda. Bütün sorularımızın cevapları cevapsız kaldı; bütün
hayallerimizin hayali hayal oldu. Tel tel arzulara mahkûm edildi
nefislerimiz ve ruhlarımız tül tül alevlerde yandı. Gizemli
bilinmezliklerimizin iksirlerini gizli dünyalara gizlediler bizden.
Gel ey!..
Hani dostların vardı, kimi aşk okuyan Kitaplar Kitabı'ndan; kimi ilham
dokuyan hitaplar hitabından. Kimine köşkler düşmüştü cennetten, kimi
cennette köşklere düştüydü hani. Kiminin ateşlerine rengi düşerdi gülün de;
kimi güllere rengini düşürürdü ateşin. Kimine yıldızlar düşerdi göklerden,
kiminin yıldızına düşerdi gökler ya...
Hani sen "Yıldızlarım," demiştin, "hangisine uyarsanız doğru yola
ulaşacağınız yıldızlarım!.." Sen gittin efendim ve hasretin yıldızlarını da
çekti senden yana. Şimdi kim varsa yıldızlaşmaya yüz tutan, gökleri üzerine
kapatıyor ehremenler. Bizler yanıyoruz, yanmamakta direniyor gökte
yıldızlarımız... Güllerimiz küle durmakta yokluğunda, sultanlarımız kula
dönmekte...
Gel ey!..
Ayrılığında çoğalan alevleriyle arınalım aşkının; yanalım yandıkça ve
yandıkça yanalım. Aşk yüzünden elbisesi yırtılan da, Hak uğruna gözlerini
kurutan da seni arzulamakta şimdi. Bizi kendine madem yine sensin bağlayan
ve ayrılığının derdine yine sensin ayrılıkla derman olan, o hâlde gülümse
bize efendim, bize gülümse. "Allah onları sever; onlar da Allah'ı sever"
sırrına ermekte rehberimiz ol, tut günahkâr ellerimizden; günahkâr
ellerimizden tut.
Sen ey!..
Gelsen hayallerimize bir kez... Ve üzerine sepet sepet güller döksek biz.
Gelsen düşüncelerimize bir an... Ve baharları sersek ayağına çiçek çiçek,
mevsim mevsim, ıtır ıtır... Dolunaylar yerine doğsan dünyamıza bir vakit...
Ve zatını gündüz değilse, hayalini gece göstersen bizlere. Girsen ansızın
düşlerimize, şefkat parmaklarınla okşasan başımızı ışık ışık... Ve ışığına
düşsek pervaneler gibi; pervaneler gibi ışığına düşsek.
Gel efendim...
Bir kez doğ içimize de isterse kaybolsun dolunaylar, güneşler... Gir
gözümüze de bir nefes, isterse silinsin tûtyâlar, sürmeler... İlham olup ak
gönlümüze bir anda, isterse yitirilsin uçtan uca
naatler ve gazeller,
beyitler ve dizeler uçtan uca yitirilsin isterse...
Gel efendim, dostluğuna muhtacız; umutsuz ve çaresiz bırakma çaresizlerini.
Gel yeter ki, hakkımızda verilecek her hükme razı olalım.
Gel ey, bitir bitmeyen hasretini içimizde!
Gel ey, onsuz mutluluk bulamadığımız!..
Gel ey, kendisine layık olamadığımız!..
Gel benim efendim, bir kez olsun dokun yüreğime, yüreğime dokun bir kez olsun...
Yüreğim kanıyor efendim, kanıyor yüreğim!..
Çığlık çığlığa beşeriyet, çiğnenmiş reyhanlar misali hep seni arıyor.
Uyandır zindanlara koyduğumuz Yusufî sevdalarımızı efendim. Uyandır bahtını üftadelerinin...
Şeb-i hicrân yanar cânım döker kan çeşm-i giryânım
Uyarır halkı efgânım kara bahtın uyanmaz mı?