Tarih 18 Ekim 2010 olduğunda Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı Kürtlerin kalplerini “küt-küt” attıracak bir gün başlıyor demektir. Bazıları 14 Nisan 2009’dan, kalanlarının ise 2009 Aralık’ından beri tutuklu olan Kürtlerin toplu yargılanacakları “KCK Davası” 18 Ekim Pazartesi günü ilk duruşmasıyla başlıyor.
Bu türden toplu davalar en fazla 12 Eylül 1980 döneminde yaşanıyordu. O yıllarda yaşananları bizzat Tayyip Erdoğan yüreği yanarak anlattı geçenlerde Diyarbakır’da… Anayasa değişikliği için kendisine destek ararken sosyalist solun direniş geleneğinin bütün argümanlarını kullandı.
Çünkü kendi cenahlarında böylesi yaşanmışlar yok.
Zulüm diye en fazla öne çıkarttıkları mesele, türbanlı kızların üniversite kapılarından başlarına peruk giyerek geçmeleri.
Direnme kültürü Türkiye yakın tarihinin hep sol yanında duruyor, dimdik!
Geçen hafta “Sarıkeçililer” ile belgesel dalında Altın Portakal kazanan ünlü film yönetmeni Yüksel Aksu, üzerinde ilerlediğimiz konu için diyordu ki:
-İslamcılar henüz bir Deniz Gezmiş çıkartamadılar. Kimsenin adını sanını duymadığı sol örgüt davalarının 20 yaşındaki sanıkları bile ‘bu mahkeme bizi yargılayamaz, asıl biz sizi mahkum edeceğiz’ diye dikiliyorlar hakim karşısına…
Bunları hatırlatmanın sebebi giriş paragrafında yer alan Diyarbakır duruşmasıdır. Eğer Tayyip Erdoğan direnişe, teslim olmamaya saygı duyuyorsa elleri plastik kelepçeyle birbirine tutturulmuş Kürt siyasetçilere bir bakmalı… Yaşadığı yörede halkın yüzde 60, yüzde 70, yüzde 80’inden oy alarak seçilmiş belediye başkanlarının gözlerinde hiç teslim olacak bir tavır görebiliyor mu?
Yıllar sonra gelecek bir başka sağcı politikacı Kürtlerin 2010 yılında yaşadıklarını nemli gözlerle anlatıp seçmenlerin desteğini istemesine kadar beklemek mi gerekiyor?
Kürtlerin sandıktan çıkmış temsilcilerine saygı göstermek için neden bu kadar zorlanılıyor?
Türkiye Cumhuriyeti 1984 sonrası dönemde Kürt Sorunu için “elinden geleni” yaptı. Bazen Brüksel’de NATO zirvesinde, bazen Berlin’de, Londra’da, Paris’te, Washington’da toplantılara katıldı. Gazeteler ertesi gün şu başlıklarla çıktılar:
Çözümü de Diyarbakır’da olacak. Ama yıllarca avara (boşa dönen) kasnak gibi hep aynı yol izlendi.
Kürt Sorunu’nu Kürtsüz çözmek için büyük bir enerjiyle çalışıldı, çaba harcandı.
Haliyle hepsi boşa gitti.
Kürt Sorunu Türkiye’nin içinde bir sorundur ve bu ülkede yaşayan herkesin de teninde hissettiği bir konumdadır.
Diyarbakır’daki KCK Davası yüzyıllardır direnen bir halkın onurunu temsil ediyor. Bu direngenlik karşısında ancak saygı duyulabilir. Başbakan Erdoğan’ın 30 yıl gecikmiş 12 Eylül isyanı gibi değil…
Hemen şimdi, bugün, çağın gerektirdiği insan hakları ölçülerine uygun, demokrasiye saygılı, seçilmişlerin hakkını teslim eden, bir anlayışla yaklaşarak…
Kürtlerin kalpleri kazanmak isteniyorsa, ağlamaklı nutuklar yerine, öncelikle onların siyasi tercihlerine karşı saygı duyulduğunun gösterilmesi gerekiyor.
Diyarbakır’daki KCK Davası, Kürtlerin ateş kes sürecine olan sadakatleri, iyi niyetlerinin ne derecede dikkate alındığının da göstergesi olacaktır.
Yoksa yıllardır kanayan yara eski rotasında ilerleyecektir. Kürt Sorunu için bir dönemeç noktasındayız. Eğer başarılabilirse ne âlâ… Tersi durumunda Kürt Sorunu’nun tarihine bir olumsuzluk halkası daha eklenecektir:
Diyarßakır KeLepçesi
Normal
