Aynı sokakta oturuyorduk.Adı esrarengizdi.Herkes onun hakkında farklı şey söylerdi.Hepsi nedensiz,sebepsiz kirli sakalları vardı.Mavi gözlü,kumraldı.Ben nefret ederdim.Ama mahallenin bütün kızları ona hayrandı.Bir gün onunla yolda karşılaştık
Çok güzel bir yüzü vardı
O an kalbimi söküp atasım geldi
Çünkü deli gönlüm o an onun aşkıyla alevlendi.
Artık uyumak yerine;
Onunla karşılaşmak için saatlerce kapıda bekliyordum.
Bir akşam onu yolda gördüm.
"Bir dk bakar mısın"dedim
"Acelem var küçüğümmm" dedi
Sanki bana aramızdaki yaş farkını hatırlattı.
Eve gittim ağladımmm
Ertesi gün eve girdiğini gördüm.
Hemen gittim ve kapıyı çaldım.
Açtı ve ne var "küçüğüm"dedi.
Adımı bile söylemedim
Sadece ""SENİ SEVİYORUM"" dedim.
Gülümsedi ve cevap vermedi
Evet dedim
Ne "evet" dedi.
Konuşmadım ve koşarak dışarı çıktım...
Bir gün arkadaşlarla evde otururken
Mahalleye sirenler içinde ambulans geldi.
O günü hiç unutmadım.
Ambulanstan alel acele indiler.Hızlıca onun evine gittiler.Bütün mahalle aşağıya indik ve seyre daldık.Birkaç dk sonra onu sedyeyle dışarı çıkardılar.Önümden geçerken bende seni "KÜÇÜĞÜMM" dedi.Ve gözlerini yumdu.Donup kaldım.Çünkü herkes bana bakıyordu.Eve doğru koşmaya başladım.Gözyaşlarım durmadan akıyordu.Eve vardığımda annemler ondan bahsediyordu.Ailesi yokmuş kendi gayretiyle bu yaşa gelmiş ve okumuş.Sevdiği bir kız varmış Ama kızın ailesi vermemiş ve kız kaçmış.Kaçtığı gün ölmüş,bir süre sonra yine sevmiş.Ama nedense sevdiği kız yine ölmüş.Kimi sevmişse ölüm ayırmış.Sanki onun sevgisi azrailin fermanıymış.Bazen hiç nedensiz durup durukenağlıyormuş.Uyurken baş ucunda bir kağıdı,bir kalemi bir de fotoğraf duruyormuş.Bir an önce ölebilmek için dua ediyormuş.İntihar edip hastaneyi aramış.Polisler evin duvarında "<<KÜÇÜĞÜM>>" yazısını bulmuş.
Küçüğümmmmm
[/center]
Normal
