ay

[hüzün]

Bilirdim ki; ben görmesem de, senin bir yerlerden aya baktığını, çünkü ayı sevdiğini ve hatta... Ve hatta ayla söyleşenleri sevdiğini...
Yani ay, senle ilgili bir şey oldu hep dünyamda.
Her karanlığımda sen vardın!
Yazmak istesem kâğıdıma düşen aydınlık, hüzne savrulsam içime yansıyan ışık... Ve her geceme nur, her günüme huzur gibiydin...

Bayrağımdaki hilâl, minaremdeki Bilâl gibiydin...
Gözüm sendeydi yani yaar ve kulağım sendeydi...
Yüreğim de sendeydi!

Sanki şu anda, içi üşümüş bir kuşum ve camın köşesine tünemişim...
Karşımda bu karanlık şehrin karanlığı arttıkça büyüyen kooskoca binaları!.. Fakat... Fakat, karanlıklar elimden tutmaz ki hem bu karanlıklar ruhumu yutmaz ki!..
İçimde o küçük çocuk, gözleri kara boncuk!
Başlığı fırfırlı ayın, seninse yüzün haleli; yani ya sen aya benzersin veya ay sana!

Ay, sana benzer, çünkü sana bakar ve sen ona bakarsın...
Ben; o sana baktıkça senin de baktığın ve baktıkça ona benzediğin aya bakarım, senin ondaki yansımanı hissetmek için! Çünkü seni düşünmek “aya bakmak”tır benim için yahut aya bakmak, seni düşünmektir...

Fakat iyi de; ben seni tanımadan da, seninle sohbet etmeden de... Ve her gece, gelmeni beklemeden önce de aya bakardım! Bakıp da simanı gördüğüm aya. Her gece yatmadan az önce!
Bilirdim ki; her karanlığımda sen vardın!
Yazmak istesem, kâğıdıma düşen aydınlıık; hüzne garkolsam içime yansıyan ışıık ve her geceme nuur, ve her günüme huzuur...