Vaktiyle üç kişi, bir yolculuğa çıkarlar. Bir dağda akşam olur. Gecelemek için bir yer ararlar.
Bir mağara görür, oraya sığınırlar.
Olacak bu ya, dağdan koca bir kaya yuvarlanır. Mağaranın ağzını kapatır.
İçeride kalırlar.
Açmayı denerler. Ama ne mümkün.
Kaya tonlarca ağırlıktadır.
Bir milim oynamaz.
Çaresizdirler.
Yapılacak tek şey vardır:
Duâ etmek.
Onlar da bunu yapar.
Bir tanesi;
- Arkadaşlar! Bizi buradan ancak Allah kurtarır. Gelin, iyi işlerimizle O’na yalvaralım, der.
Ve şöyle yalvarır:
- Yâ ilâhî! Benim çok yaşlı annem babam vardı. Pîr-i fâni idiler. Onları doyurmadıkça biz yemezdik. Bunu, senin rızân için yaptıysak, kaldır bu musîbeti üstümüzden.
O anda bir hareket olur.
Kaya biraz aralanır.
Ama dardır, çıkamazlar.
Bu defa ikincisi yalvarır:
- Yâ ilâhî! Komşumuzun çok güzel bir kızı vardı. Onunla buluşmayı çok isterdim. Ama o reddederdi. Sonra bir kıtlık oldu. Bize muhtaç oldular. Bunu fırsat bilip onlara erzak verdim. Kıza, “Haydi!” dedim. O, “Allahtan kork!” dedi. Vazgeçtim. Senin rızân için vazgeçtimse, bizi kurtar.
Bir hareket daha olur.
Kaya az daha aralanır.
Ama yine dardır, çıkamazlar.
Bu sefer üçüncüsü el kaldırır:
- Yâ ilâhî! Amele tutmuştum. Birisi ücretini almadan gitti. Ben onun parasını nice zaman çalıştırdım. Öyle ki, yüzlerce koyun birikti hesabına. Gelip ücretini isteyince, koca bir sürüyü verdim ona. Bunu, senin rızân için yaptıysam, bizi kurtar.
O anda taş biraz daha kayar.
Artık çıkmaya müsâittir.
Çıkar ve kurtulurlar.
“Bizi Allah kurtarır”
Normal
