Şimdi reklâmlar!

[neslihan]

Şimdi Reklamlar!

Televizyonun başındayım yine. Ama bu kez bir program ya da dizi değil takip ettiğim. Bir sinema filmi ya da tartışma programı hiç değil, çizgi film ya da olağanüstü güçlerin olağanmış gibi göründüğü programlar da değil izlediğim.
Reklâmları izliyorum. Oturup kanal kanal geziniyorum. İnsan ne kadar zorlanıyormuş meğer reklâm izlerken, şimdi anlıyorum.
İşte başlıyor ve ben izlemeye koyuluyorum.
Mutluyum ve huzurluyum…
İlk sırada tutkunun reklâmı var:
Öyle ki, kadınlar her şeyin en iyisini ister üstelik aynı zamanda diyor. Tutku istiyorum. Öyle bir tutkuyla istiyorum ki, umurumda değil hiçbir şey, cenneti istiyorum, sonsuzu istiyorum, her şeyi verenden istiyorum; üstelik aynı anda! “Zaman yok benim kapımda” diyor. Ben kendimi zamanla kısıtlıyorum.
Ardından başka bir reklâm başlıyor:
Bir “…” versem affeder misin? diyor. Affederim tabii diyorum ancak affetmem için mutlaka “…” vermen gerek. Çünkü hatalısın ve suç işledin, ama lütfediyorum ve affediyorum. Bir “…” versen yeter!
Sonra işlediğim suçları, günahları, yaptığım hataları düşünüyorum. Duruyorum. “Affeder misin Rabbim?” diyorum, elimde hiç bir şeyim yok sana verebileceğim “Gerçekten beni affeder misin?”
Hiçbir şey istemiyor benden. O an anlıyorum ki, lütfeden “O”! Af dilemek kulluğun harcı, ben yeni öğreniyorum.
Bir başka reklâma geçiyor sıra:
Ayda sadece x liraya istediğin kişi ol diyor. Bakıyorum. Cahilim aslında. İngilizce öğrendiğim birkaç kelime dışında hiçbir şey bilmiyorum. Yaptığım işi söylemeye utanıyorum. Yaşadığım yer belki küçümsenir diye farklı bir yer söylüyorum, hiç bilmediğim. Nasıl olsa karşımdaki beni tanımıyor. Ve ben ayda sadece x liraya istediğim kişi oluyorum.
Oysa benim ben olmam için hiçbir ön ödeme yapmama gerek yok! Sahip olduklarım ayda ya da yılda ödediğim ücrete göre değil, yüreğimde “O”nu hissettiğime göreymiş. “Ben” ben olmak istiyorum ne yapmalıyım?” diyorum, “Ben”i bırak deniliyor. Çıkarıp benimi bırakıyorum yere, bir kapı açılıyor önüme; ardını şimdilik göremiyorum.
Sırayı çikolata reklâmı alıyor:
İnanılmaz güçlü yapıyor onu yiyenleri. Hemen birkaç tane alıp doyasıya yiyorum. Artık ben de her şeye güç yetirebiliyorum. İlk denemeyi de karşıma çıkan en aciz kişide yapıyorum.
Aciz kalıyorum!
Güç, kaba kuvvetten geçeli asırlar olmuş. Acizin elini tutup kaldırmanın fermanı, dünyanın ilk zamanlarında verilmiş üstelik. Ben yeni anlıyorum.
En büyük güç O’nun adıyla başlamakmış meğer söyleyince fark hissediyorum.
Teknoloji kapımı çalıyor diğer bir reklâmla:
Hızlı yaşam, önde gitmek demek bir yerde. Teknolojiye ayak uydurmak gerek öncelikle. Zaman ötesine gitmek olmasa da niyetim; zamanı zamandan kaçırmak istemiyorum. Hızımı ayarlayıp mayısı bekliyorum. Zamana yetişmem için zamanında biriktirmeliyim ki paramı, maçları zamanında izlemek için zaman kaybetmemeliyim.
Peki ya zamanında, zamandan hızlı olan peygamberlerin, velilerin teknolojilerine nasıl ulaşabilirim?
Herkesin cebine uygun halka özel gıdaların sanatçıların çantasına, cebine ve mutfağına giren reklâmlara gelince sıra; halk sanatçı ayrımı yapmadan herkese veren Rabbime nasıl şükretmeliyim?
Diğer bir reklâmda sınırsızca konuşma hakkı veriyorlar bize.
Telefonla saatlerce konuşma özgürlüğüm var diye; yeterince “hiç” deme hakkı da yanındayken üstelik sonuna kadar kullanıyorum.
Peki, arada giden zamanımı sorduklarında nasıl cevap vereceğim, nasıl öğretecekler? Bilmiyorum! Konuşmaya doyarken aç kalan yanımızı, ruhumuzu ne ile besleyeceğiz kimseye soramıyorum? Ben daha kendime bile cevap veremiyorum…
Bir reklâm daha geliyor ekrana:
Bahanesi bol çikolata. Bahane bulamadığımız zaman yiyemediğimiz çikolatanın hatırına bahane ürettiğimizde, üretilen bahanenin hesabı sorulurken ne bahaneler üreteceğiz daha?
Reklâmlar bitiyor. Başka kanala geçmek için kumandanın tuşuna basıyorum, birden hayatım reklâm oluyor. Özünü değiştirme deniyor. Kısa ve etkili olsun...
Bakıyorum: Şubat da kısa, ömür de…
Yazı da kısa yazılmak istenen de!
İyisi mi hepsini bir kenara bırakalım,
Kendi reklâmımızı yazılmaya koyulalım…
Öyle ya:
Şimdi reklamlar!!!

Genç Yaklaşım Dergisi