Hıçkıra hıçkıra ağlamaktadır kadın, bırakmıştır artık kendini… Duyan olurmuş, soran olurmuş, zor durumda kalırmış, kimin umurunda ? Yatağa atar kendini, yastığa gömer yüzünü, tutmak da istemez yaşlarını, yeteri kadar sıkmıştır kendini sesi duyulmasın diye… Arada akıttığı damlalar canını yakmaktadır, duyulmasına engel olmak için eliyle ağzını kapattığı anlarda bile…
Uykusuz bir gecenin ardından uykusuz geçen saatler… Kan çanağına dönmüş gözler, yorgun bir beden, gülümseyemeyen bir yüz…
Hastalandığını söyler yanındakilere, başının ağrıdığını, midesinin ağrıdığını… Ağrıyordur gerçekten de ama kalbindeki ağrı kadar yakmıyordur o ağrılar kadının canını…
İşe verir kendini, oyalanmaya çalışır, zamanın ağır ilerleyişi zaten çıldırtmaktadır… Deliler gibi çalışır, çalışır… Saate bakmamaya, günü yaşamamaya özen gösterir… Uzun bir gün olacaktır, bekleyeni yoktur… Bir ceza verilmiştir ona, sevdiği adam kendisine kesilen bir ceza olduğunu düşünüyorken, sevdiğine bir ceza vermiştir… Kadın önce anlayamaz, sonra sonra koyar bu ceza içine… Ağır ağır koyar, eze eze koyar…
Tüm gün boyunca gözyaşlarıyla hüznünü arkadaş yaparak, bitap düşene dek uğraşır… Ki gece yattığında uyuyabilsin, en azından bedeni dinlenebilsin… İki lokma atacak hali dahi yoktur kadının, boğazı, nefesi, gözleri kapanmıştır adeta…
Gece yatar yatağına, "ne uzun bir gün" diye düşünür, bitmek bilmeyen bir gündür, ki bekleyeni de yoktur… Beklendiğini bilse koşarak gidecek ama kendisine kesilen cezayı çekmek zorunda kadın…
Bir ara dalar uykuya, huzursuz, deli bir uykudur… Sıçrayarak uyanır, saat gece yarısı 3… Aklından "acaba" diye geçirir, "acaba bir haber vermiş midir, beklemiş midir, gelmiş midir, aramış mıdır?" Kalkmak ister yataktan, gün boyunca zorladığı bedeni isyan eder, bir acı saplanır beline ve geri yatmak zorunda kalır…
Sabah zorlukla kalkar, kırıklık hisseder, hasta olacaktır… Merak içindedir, gece o içine saplanan acıyla, kalkamamanın da verdiği buruklukla haber bekler…
………………………………………………………………………………………………
Hani bir yeriniz kesilir, önce anlamazsınız, sıcağı sıcağına hissetmezsiniz bile… Sonradan kor acısı, sonradan acır canınız… Bu duyguyu ikinci kez yaşamaktadır kadın… Bir haber bile yok… Sadece tek bir şey görür ve ne anlaması gerektiğini bilemez… ?? ?? ?? ??
Biraz oyalanır, kafasını dağıtmaya çalışır… Ama hani o sonradan koyan acı bütün benliğini sarar…
"Belki de sen haklısın, bir süre sensizlikle cezalandırmalıyım kendimi"
"Bir süre"
"Sensizlikle"
"Cezalandırmalıyım"
"Kendimi"
Ne demek bu ? Bu ne demek ? Ne demek bu allahımmmmm ?
Biz ceza mı kesiyoruz birbirimize… Neden bu ceza ? Kime bu ceza ? Neyi kesiyoruz, ne cezası, sensizlik ne demek ?
SENSİZLİK !
Bu kadar kolay mı ? Bu kadar basit mi ? Bu kadar rahat mı söylenir ?
SENSİZLİK !
Hadi sen katlanabilirsin, ben katlanabilir miyim buna ? Hadi sen dayanacaksın, ben dayanabilecek miyim ? Hadi sen başardın, ya ben ?
Bu cezayı sen mi çekeceksin yoksa ben mi ?
Yüreğini sıcacık eden, sevdiğin kişiye mi diyorsun bunu ?
Yüreğini sıcacık ettiğin, sevildiğin kişiye mi diyorsun bunu ?
Seni seven, çok seven, seninle hayat bulan kişiye mi diyorsun bunu ?
Seni bir "armağan" olarak gören, buna her gün şükreden, CaN'ın için, canların için dua eden, sana bir şey olmasından çekinen, seni beklerken kalbi duracakmış gibi olan, her fırsatta sana koşan en sevdiğine mi diyorsun bunu ?
Evet, yanlış bir gece geçti en son…
Evet, yanlış anlamalar oldu…
Evet, istenmeyen şeyler yaşandı belki, çok da önemsiz olan özünde…
Evet, karşılıklı beklentiler oldu bir türlü tarafların adım atmadığı…
Ve evet, gözyaşları döküldü sessiz, duyurulmadan…
Bunlar için mi o ceza ?
Çok ağır değil mi ?
Ah zaman geçtikçe nasıl da insanın içine oturuyor o cümle !
Birden adam geliverir, kadın şaşırır… Beklemiyordur çünkü… Cezaya mahkum edilmiştir, cezayı adamla birlikte çekeceğini biliyordur…
"Madem bensizlik istiyor, o zaman gitmeliyim" der…
Sessizce…
Kabullenmekten başka ne yapabilir ki ?
Ve gider…
Gözyaşları içinde, kahrolarak gider, canı kalır gider, aklı kalır gider, kalbi kalır gene gider…
Gönlü sürüklenmiştir bir kez adama, diyar diyar sürüklense de bırakmaz kalbindeki sevdayı…
Sevdiğinden gelen her şeye razıdır…
Sensizlik denilen şey "onsuzluk" olmuştur… Onsuz bekleyecektir kadın…
Adam ne kadar dayanabilirse…
Ne zaman onu çağırırsa…
Ne zaman "cezam bitti" derse…
Kesilen cezayı birlikte çekeceklerdir…
Kadının içinden hiç çıkmayacak bu ceza…
Ve adamın o can alıcı sözleri de…
"Belki de sen haklısın, bir süre sensizlikle cezalandırmalıyım kendimi"
Bir Süre Sensizlikle Cezalandirmaliyim Kendimi...
Normal
