Bedel

[ZyreC]

“Bedeli hayatla ödenen mutlulukların ve sermayesi hayat olan düşlerin uzak adalarına varmak için önce yüreğindeki özgürlüğü sına, özgürlüğünün yelkeni yoksa, asla bu yolculuğa çıkma”… Selahattin Yetgin
Farklı bir insandı o. Büyük bir gezegenden gelmiş gibi dolaşırdı dünyada. En büyük hayali uzak adalara gitmek, kendi çabasıyla yaşamak, teknolojiden uzak, ayakları üzerinde durmaktı. Oldukça zengin bir babası vardı. En büyük güvencesiydi o. Annesinin konken partilerinden hiç zevk almaz, kendisiyle yıllardır ilgilenmemişliğine yine de aldırmazdı.
Okulu bitirirken hiç zorlanmamıştı. Ara ara babasını görürdü müdürün odasında. Neler konuştuklarını da merak etmezdi. Bir keresinde babası ona, “Oğlum bir gün şirketin başına geçeceksin. Hocalarını daha dikkatli dinle. Kazanan sen olursun” deyişine gülmüştü.
En sevdiği arkadaşı Salih’le her gün birlikte olmayı seviyordu, ama Salih’in parasız oluşu, ailesinin yoksul oluşu onu düşündürüyordu. Babasından kopardığı harçlıkları onunla paylaşmak, giymediği elbiseleri ona vermek hoşuna gidiyordu. Salih her seferinde ‘hayır’ diyordu, ama sonunda gözlerinin içindeki mutluluğu görebiliyordu.
Bir gece eğlence dönüşü Salih’le bir konunun içerisinde buldu kendini Tarık. Ona; “Gideceğim buralardan” demişti. Salih’in gözleri mercan mercan açılmış ve ‘Nereye?’ diye sormuştu sessizce.
Uzakları düşünüyordu Tarık. Babasından aşırdığı paraları düşünüyordu. Hayaliydi uzaklar. Bir yel alıp götürsün onu uzaklara istiyordu sürekli. Bu rüyalarına bile girmiş, ancak her seferinde ona bir şeylerin engel olduğunun farkındaydı. O gece Salih’e bu düşüncesini söylediğinde uzun uzun konuşmak fırsatı da olmuştu.
Bir çırpıda kafasındakileri aktardı Salih’e. ‘Yalnız gideceğim’ diyordu, gözlerini uzaklara dikerek. ‘Babam beni sevmiyor, annem ise yeterince ilgilenmiyor benimle’ diyordu. Babası onun okuması için çok çaba gösteriyordu. Sınıfta dinledikleri şeyleri kafası almıyor, aklındaki hayali gerçekleştirmek için gün sayıyordu adeta.
Bir gün Salih ile birlikte limana indiler. Sıkıntılıydı Tarık. Heyecanını gizlemek istiyor, ancak bunu başaramıyordu. Bir adamla buluşacaklardı ve bekledikleri yerde saatler sanki durmuştu. Az sonra uzaktan iri yarı bir adam göründü. Üzerlerine doğru geliyordu ve Tarık’ın gözlerinin içi güldü. Ayağa kalktı ve adama ‘Geciktin’ dedi. Adı Ali’ydi iri yarı adamın. Bir sigara yaktı ve derin bir nefes alarak konuşmaya başladı.
‘Bak aslanım. Söylediğim parayı getirdiysen yarın bütün işlemleri tamamlarım. Tehlikeli bir iş yapıyorsun, ancak bu beni bağlamaz’ dedi. Salih ne olduğunu anlayamadan Tarık adama; ‘Sen alacağın parayı düşün. Gerisini merak etme’ dedi. Adam ona; ‘Anlaştık o zaman’ diyerek Tarık’ın uzattığı paraya gülümseyerek uzandı.
Az sonra Tarık ile birlikte geri dönüyordu Salih. Yolda ona bu maceralı yolculuğunun her şeye değeceğini anlatmış, fakat bu Salih’i korkutmaya yetmişti. Salih içindeki korkuyu yenmek için sabaha kadar mücadele etti. Saatler geçmek bilmiyordu ve bu konu canını olabileceğinden fazla sıkmıştı.
Sabahı zor etti ve doğruca Tarık’ı görmeye gitti. Yol boyu düşündü ve bu hayalin içerisinde kendisini de buldu Salih. Onu yalnız bırakmak istemiyordu. Tehlikeli bir yolculuktu, ama denemeye değerdi. Tarık’ın heyecanı onu da sarmıştı. Uzaklarda, hayal ötesi yerlerde neler yaşayacaklarını, nelerle karşılaşacaklarını hiç bilmese de bu heyecanı içten hissetmeye başlamıştı.
Az sonra Tarık ile birlikte yola koyuldular. Onu yalnız bırakmayacağını söylediğinde ‘Peki’ demişti Tarık. ‘Ama ailene haber verme, benimle geleceksen tek şartım bu’ diyerek kestirip atmıştı. Limanda onları büyük bir gemi bekliyordu. Balıkçıların sandallarından daha büyük görünüyordu. Tarık hemen apar topar biraz erzak alarak gemiye yüklemişti bile. Kaptan ona neler yapması gerektiğini uzun uzun anlattı ve eline birkaç evrak vererek tokalaşarak yanlarından uzaklaştı.
Tarık mutluluk sarhoşuydu. Sonunda hayallerinin gerçek olacağını düşünerek geminin ipini çözüyordu. Az sonra limandan ayrıldıklarını fark ettiler ve yüreklerinin çarpıntısını artık duymuyorlardı. Güneşli bir hava vardı limandan ayrılırken, az sonra güneşin batışını izliyorlardı. Ne kadar gittiklerini düşünemiyorlardı, ancak mavi sularda yüzen yelkenlinin sallantılarıyla mideleri bir tuhaf olmuştu. Gece iyice bastırmıştı ve uyku artık gözlerinden akıyordu.
Ne kadar gitmişlerdi, gece boyu neler olmuştu aslında her ikisi de bilmiyordu. Gözlerini gece boyu birkaç kez aralamışlar, ancak uykuya yenik düşmüşlerdi. Sabahın çelik gibi çarpan yeliyle uyandıklarında nerede olduklarına dair hiçbir fikirleri yoktu. Salih boş gözlerle Tarık’ın yüzüne bakıyordu. Onun gözlerindeki korkuyla iyice endişelenmişti. Uzayıp giden denize baktılar uzun uzun. Bakışları yorulana dek hiç konuşmadılar ve işte o anda acıktıklarını hissettiler.
Yemeklerini hızlı bir şekilde yemişlerdi. Öğleye doğru havanın patlayacağını düşünürlerken yağmur bulutları üzerlerinde dolaşmaya başlamıştı. Müthiş bir patlamanın ardından sırılsıklam ıslanmaya başlamışlardı. Kocaman denizde iki kişiydiler ve ne yapacaklarını şaşırmışlardı. Korkuyla birbirlerine sokuldular, geminin dümenini azgın dalgalara bırakmışlar, nereye gittiklerini artık düşünmek bile istemiyorlardı.
Dalgalar gemiyi aşıp üzerlerine gelmeye başladığında çok geç gibiydi. Uzun süre o dev dalgalarla boğuşmanın yorgunluğunu vücutlarında duymuyorlardı. Gece boyunca sallanıp durdular, oradan oraya savruldular ve renkli, ama korkulu bir rüyanın içerisinde kendilerini buldular.
Yemyeşil bir adada özgürce koşuyorlar, yaptıkları barakaya çeşit çeşit meyveleri taşıyorlardı şimdi. Salih bir kayanın başında oltasıyla balık avlıyor ve tuttuğu balıkları göstermek için Tarık’ı çağırıyordu. Nefis bir sahildi ve güneş iç dünyalarını ısıtıyordu. Ne televizyon, ne radyo hiçbir şeyleri yoktu, ama mutluydular orada. Canları sıkılmıyordu işte. Gece inince uykulara dalmak, sabahın ilk ışıklarıyla her gün aynı şeyleri yapmak onları mutlu ediyordu.
Salih gözlerini bu rüyadan açtığında başında annesini ve babasını gördü. Neden ağlıyorlardı, anlamak zordu. Buraya nasıl gelmişlerdi, bunu düşünürken şaşırdı ve annesinin sarılışıyla kendine geldi. Olanları anlamak çok sürmedi, acı gerçeği öğrendiğinde çok geçti. Gemi alabora olmuş, Salih sıkı sıkıya sarıldığı bir cankurtaran simidiyle saatlerce sürüklenmişti. Yaşlı bir balıkçı onu kurtarmış, ancak Tarık azgın dalgalara yenik düşmüştü.
Annesinin sıcaklığıyla, babasının şefkatli bakışlarıyla bu inanılmaz rüyadan uyanmıştı. Tarık’ın özlediği yerlere gittiğini düşünüyordu. Gözlerinden düşen yaşlara engel olamıyordu. Ama sınıfta öğretmeninin dediği bir sözle kendine geldi. ‘Her hayalin ve özlemin bir bedeli vardır’ demişti öğretmeni. Ne doğru bir sözdü ve Salih bunu asla unutmayacaktı.


Selahattin Yetgin

[Satan22]

'Her hayalin ve özlemin bir bedeli vardır'

gerçektende öyle.. paylaşım için sağol..

[betul]

sadece hayal ve özlemin değil yaşadığımız herşeyin bi bedeli vardır diye düşünüyom... çok güzel bi paylaşm teşekkrler....