Bir şarkı geliyor kulağıma,
Dönüp bakılamayacak kadar uzaktan,
Duyulabilecek kadar yakından,
Dikkate değer ne varsa ara verip,
Dinlemeye başlıyorum...
Bir ayrılık şarkısı çalıyor...
Sanki birileri, bu şarkıyı geçmiş ayrılıklarıma,
Terkedip gittiklerime,
Terkedilişlerime çalıyor...
Şarkı çalmaya devam ediyor...
Bir geçmişte yaşıyor,
Birde, geçmişteki acıları yeniden yaşıyorum...
Başım istemsizce öne eğiliyor...
Şarkı, sokağın gürültüsüne rağmen çalmaya devam ediyor...
İlk kez duyuyorum bu şarkıyı,
Ya da ilk kez bu kadar koyuyor bana,
Acemi aşklarımın hatrı...
Şarkı bitiyor...
Oysa benim iç serüvenim daha yeni başlıyor...
Bir şarkı seçiyorum, şöyle en dertlilerinden,
Söylemeye başlıyorum sessiz sessiz,
Söyledikçe geçmişte yaşamaya başlıyorum,
Söyledikçe sesim kesiliyor...
Ben susuyorum, yüreğim başlıyor...
Sessiz şarkımın orkestrası oluyor...
Bir yanıp, bir gürlüyor...
Birileri, inadıma inadıma bir şarkı daha açıyor,
Buram buram hasret getiriyor, ezgiler kulağıma...
Özlenecek ne kadar da çok şey varmış meğer diyorum,
Sonra yeniden susuyorum...
Şarkılar bir biri ardına hücum ediyor üzerime,
Nokta atışı yapıyor her bir kalp yarama...
Silkeleniyorum, iki tokat vurup sağ yanağıma,
Biraz acıyor yanağım, ben ona da pişman oluyorum...
Pişman mı oluyorum?
Evet...
Anlıyorum ki,
Pişmanlıklara bedel ödemekle geçiyor ömür..
Birini söndüreyim derken,
Yeni pişmanlıklara tohum atılıyor,
Bir yarayı sarayım derken,
Ötekinin üzerine basılıyor...
Şarkılara, şarkıyı çalanlara yüklediğim tüm suçları, üzerime alıyorum...
Anlıyorum ki, şarkılar bana koysun diye yazılmıyor,
Oysa ben, şarkılar bana koysun diye yaşıyorum...
Yaşarken gülüp geçtiğim acılara,
Şimdilerde bir de seni ekliyor,
Ayrılığı, hasretini üzerine serpip,
Gülünesi değil, yaşanası acılar türetiyorum kendime...
Anlıyorum ki,
Acılarım sen gidince başlıyor,
Şarkılar sende değil,
Sensizlikte koyuyor...
Ne zaman bir yastığa yaren olacak olsam,
Bir gülün, hayaleti gelir aklıma...
Yattığımda,
Kalktığımda,
Güldüğümde ve ağladığımda,
Bir gülün, hayaleti gelir akılma...
Geçmişe dönüp, şöyle derinden oflanmalara fırsat verdiğim her bir anımda,
İnce bir sızı hissedince sol yanımda,
Ya da hafiften bir ağrı varsa başımda,
Anla ki; bir gülün, hayaleti gelmiştir aklıma...
Uzaklara dalıp dalıp, aniden haykırmaya başlarsam yalnızlığı,
Birden bire, çözülürse dizlerimin bağı,
Kızarmışsa eğer bendeki bu -ruhtan ayrı- bedenimin yanağı,
Anla ki; bir gülün, hayaleti gelmiştir aklıma...
Aniden sıçrayıp, uyanırsam uykumdan,
Ve iki damla yaş, sessiz sesiz süzülüyorsa yanaklarımdan,
Kendi haberim dahi yoksa ağladığımdan,
Anla ki; bir gülün, hayaleti gelmiştir rüyama...
Bir ucube titreyişi gelmişse ellerime,
Ağlamaya derman kalmamışsa gözlerimde,
Mana arayıp da bulamıyorsan sözlerimde,
Anla ki; bir gülün hayaleti gelmiştir geceme...
Ne zaman, bir dost muhabbetiyle uzansam geçmiş yalnzılıklarıma,
Bir gülün, hayaleti gelir aklıma...
Hiç benim olamayan,
Hiç bir hazan da soldurulamayan,
Kendisi çok uzaklarda,
Belki, bensiz sevdaların avuntusunda,
Bir gülün hayaleti,
Belki de kalabalık diyarların, tükenmez yalnızlığında...
Umuma açılmış namuslar gördüm ben,
Güzelliğine inat,
Gözüme bir et parçası gibi görünen vücutlar..
Her biri birer bilmeceydi,
İçlerinde kırık bir kripteks gizli...
Yıkılmış umutlarını anlatıyordu gözleri,
Acıydı sözleri,
Bir zamanlar bizde insandık der gibi...
Hayatında hiç sevilememiş,
Sevmeyi becerememiş,
Aşkı, beyinlerindeki yatağa hapsetmiş,
Cepleri dolu, hissiyatları boş insanların köleleri...
Sen, beni boşver,
Kovulmuşum kendi hayallerimden dahi,
İtilmişim bir kenara,
Kimseler içinde kimsesiz kalmış,
Yalnızlığı dahi becerememişim...
Sevda sokaginda yasaklanmışım,
Her bir sevdamda,
Kovulmuşum yeniden kimsesizliğime,
Gevezelik etmeyi bilmişte,
Anlatamamışım derdimi kimseye...
Mutsuz sona mahkum aşk hikayelerinin,
Baş rolü, jönü olmuşum hep,
Her sevdamda yeniden alevlenmiş küllerim,
Süt kokan çocukluğumu,
İnat dolu gençliğimi yakmış geçirmiş...
Güneşim batmış, yarın yeniden doğmamak üzere,,
Ay, bende en uzun sürgününe çıkmış,
Yıldızlar, bir kaç mutlu güne dair birer anı olmus artık bende,
Kimsesizliğime birde karanlık eklenmiş,
Ve gücüm kalmamış yeniden, sana koşmaya...
Hayata henüz yeni başlanacak günlerde,
Benim son demlerim başlamış,
Sensizliğim, inatla bitmemiş,
Sigaram kalmış tek dost,
En umutsuz anlarımın Hızır acili, Sigaram...
Sürüklenmişim her sağanakta suyla beraber,
Karanlık bir foseptik çukuruna,
Yağmur kurumuş gitmiş, bir ben kalmışım,
Yalnız başıma, kocaman gözlerimle ben...
Ve ben çocukluk rüyalarımdan sonra rastlamamışım mutluluğa...
Sen beni boşver,
Ben yüreğimdeki ışığı söndürmüşüm kendi ellerimle,
Tarifi imkansız acıların peşinden koşmuyum yıllarca,
Sonra karanlık bir sokakta kaybetmişim kendimi,
Mutlu olmak için şarkı söylemek yerine,
Mutlu olduğumda dahi söyleyememişim seni sevdiğimi!
Affedilmemiş günahlarla kaçmışım iyi olmaktan,
Ucuz romanların, çilekeş kahramanlarına benzetmişim kendimi,
Birileri yazdıkça ben oynamışım,
Ama ben hep kötülerle efsane olmuşum,
Kahramanlığım kendi içimde bir deliyi öldürmek olmuş,
Ve ben en son iyiyi senin gözlerinde bırakmışım...
Normal
