Okulun ilk günü,ilk derste profesörümüz,önce kendini tanıttı sonra "buyıl yepyeni bir öğrencimiz var..Çok ilginç biri bakalım bulabilecekmisiniz" dedi..
Ayağa kalkıp etrafa bakmaya başlamıştımki yumuşak bir el omzuma dokundu..döndüm..yüzü iyice kırışmış bir yaşlı hanımefendi bana gülümseyerek bakıyordu..
Ben Rose" dedi.. "Benim adim Rose, yakisikli... 87 yasindayim. Madem tanistik
seni kucaklayabilir miyim?.."
Güldüm... "Tabii" dedim... "Hadi saril bana..." Öyle simsiki sarildi ki...
"Bu kadar genç ve masum yasta üniversiteye niye geldin" diye saka yaptim..
Minik bir kahkaha ile yanitladi:
"Buraya zengin bir koca bulmaya geldim. Evlenip birkaç çocuk doguracagim.
Sonra emekli olup dünya turuna çikacagim..."
Dersten sonra kantine gidip, birer sütlü çikolata içtik. Hemen arkadas olmustuk.
Ertesi gün ve ertesi üç ay, siniftan hep birlikte çiktik ve hep kantinde lafladik... Öyle akilli ve öyle deneyimliydi ki, onu dinlemekle, derslerden daha
çok sey ögrendigimi hissediyordum. Sömestr boyunca Rose kampüsün ilahesi
oldu.
Nereye gitse etrafi çevriliyor, çok çabuk arkadas ediniyordu. Iyi giyinmeyi
seviyor, diger ögrencilerin ilgisini çekmeye bayiliyordu. Rose hayatini
yasiyordu. Hepimizden daha canli, daha dolu yasiyordu... Sömestr sonunda,
Futbol Balosuna davet ettik Rose"u... Konusma yapmasi için... Orada bize verdigi
dersi unutmama imkan yok...
Konusmasini önceden hazirlamis ve bir yigin karta kocaman kocaman yazmisti.
Elinde bu deste ile kürsüye yürürken, kartlari elinden düsürdü. Konusma
darmadagin olmustu. Saskin, biraz da utanmis mikrofona dogru egildi...
"Ne kadar beceriksizim, degil mi?... Özür dilerim... Buraya gelmeden önce
heyecanim yatissin diye bir duble viski attirdim. Sonucu görüyorsunuz...
Simdi bu kartlari toplasam bile onlari yeniden siraya koymam mümkün degil... Onun için en iyisi ben size aklimda kalanlari söyleyeyim, olur mu?..."
Biz kahkahalarla gülerken, o bardaktan bir yudum su aldi ve konusmasina
basladi:
"Yaslandigimiz için eglenmekten, oynamaktan, yasamaktan vazgeçmeyiz...
Eglenmek, oynamak ve yasamaktan vazgeçtigimiz için yaslaniriz. Genç kalmanin, mutlu olmanin ve basariya ulasmanin sadece dört sirri vardir... Her gün gülmek ve yasama katacak mizah bulmak... Bir rüyaniz olmali mutlak... Rüyalarinizi kaybettiniz mi, ölürsünüz. Etrafimizda dolasan pek çok kisi aslinda ölü ve bundan kendilerinin bile haberi yok...
Yaslanmakla, büyümek arasinda çok büyük bir fark vardir... Eger 19 yasindaysaniz ve bir yil hiçbir sey yapmadan, hiçbir sey üretmeden bir yil sirtüstü yatarsaniz, sadece bir yas yaslanir, 20 olursunuz... Ben 87 yasindayim ve ben de bir yil hiçbir sey yapmadan, hiçbir sey üretmeden sirtüstü yatarsam, 88 yasimda olurum. Herkes bir yilda bir yas yaslanir. Bunun için özel bir yetenek ya da bilgiye ihtiyaç yoktur. Oysa bir yas daha büyümek için, mutlak bir seyler
yapmak, üretmek, kendini gelistirecek firsatlari bulmak ve kullanmak gerekir.
Asla pisman olmayin... Biz yaslilar, genelde yaptiklarimizdan degil, yapmadiklarimizdan pisman oluruz çünkü... Ölümden korkan insanlar, pisman
olanlardir... Pisman olmaktan korktuklari için hiçbir sey yapmayanlardir..."
Ders yili sonunda Rose, yillarca önce baslayip, yasam mücadelesi içinde ara
vermek zorunda kaldigi üniversiteyi derece ile bitirdi...
Mezuniyet töreninden bir hafta sonra, uykusunda, huzur içinde öldü. Cenaze
törenine 2 binden fazla üniversite ögrencisi katildi.
"Yapabilecegimiz her seyi yapmak için asla geç olmayacagini" hepimize hem
de nasil ögreten bu muhtesem kadinin anisina layik bir törendi bu...
Rose"un ögretisi aslinda dünyanin bütün üniversitelerinde zorunlu ders
olmaliydi:
"Çok Geç Diye Bir Zaman Yoktur"
çok güseldi..
Normal
