soy ağacım, boy aynam,
teninin rengi gümüş ovaya... yeryüzü, gökyüzü kokundan geçilmiyor. havalar soğudu ama sobayı kurmaya bir kaç güneş doğumu kadar daha var. yanı başımda oturan hayalin içimi ısıtıyor. sesini çalmış bir serçenin nazını çekiyorum her sabah. hemen gitmesin diye çıtımı çıkarmıyorum. öyle ki taş kesmiş bedenimde bir tek benliğim nefes alıyor. işte yine geldi.
belkemiğim, bilek gücüm,
zaman, ağır ağır ilerleyen bir at arabası burada. dalıp dalıp giden ihtiyar bir kadın; suskunluğun kıyısına kök salmış gövdesiyle çırılçıplak güneşleniyor. yıkandıkça çekilen, çekildikçe küçülen bir kazağın kolarından durmadan çekiyor bir başka kadın. kırkına merdiven dayamış bir bakire, memelerini emziriyor şehvetle şişen damarlarını çatlatırcasına akan nehre. zaman, kocaman ağızlı, seyrek bakışlı kadın tadında geçiyor burada..
bir söğüt ağacının gölgesini besliyorum penceremin pervazında.
sabah, öğle ve akşam üç ayrı suretiyle perdelerden duvarlara oradan yere ve sonra ayaklarıma kapanıp dirilmiş bir ölünün sevincinden çalmış gibi sesiyle bir bilsen neleri mırıldanıyor.
nazarı meskenim, hasreti mektebim,
gece, acıkmış bir kedi gibi paçalarıma sürtünüyor. koyu lacivert gözlerini zehirli bir okmuşcasına üzerime fırlatıyor. hayaline sığınıp yorganı başıma kadar çekiyorum. soluğum yavaş yavaş yörüngeye giren bir gezegen ağırlığında hafifliyor. düşlerin sıcak çorba tadında rayihasına gömülüyor bedenim. doğumuna az kalmış bir şiirin ultrasonografik mısralarına emanet ediyorum seni. kendine iyi bak.
saksının iyi niyetine kalmış köklerimiz.
darlığın genişliğinde bir açılan bir kapanan muşmula çiçekleriyiz.
verenden verene kah azalır kah çoğalır suda eriyen nefesimiz,
rivayet değil !
kalbine yol yapan bilir.
fasılların dibine vurur meşkimiz.
hikaye değil !
ruhuna cümbüş çalan bilir.
terini siler ışık
çakırını bırakır keyfini alır
geriye akar zaman
bulut gibi toprak gibi
geriye akar zaman
dalga gibi kum gibi...
gün gibi ortada denizin maviliği
gözlerini kapat yeter.
'' İn '' den mektup...
teşekkürler...
Normal
