Ben, seni; adını bilmeden sevdim. Ve, “var”lığınla gülüşünü...
Ben seni, yaşını bilmeden, gözünü-kaşını bilmeden sevdim.
Ve, “yar”lığa süzülüşünü.
Ben seni, sesini duymadan sevdim...
Ve duymadan nefesini.
Ben seni adını bilmeden sevdim...
Ama; sevdim!..
Üşüdüğümde “gel ısıtayım” deyişini, ısıtacağını bilerek üşüyüşümü sevdim
Bekleyişi sevdim beşinci mevsimin gün bitimlerinde, bilerek gelmeyeceğini...
gönlüme yürüyüşünü sevdim...
Ve kıpırtısız içime gömülüşünü sevdim.
Bir de;
“Gel, ısıtayım” deyişini!..
Ben seni, adını bilmeden sevdim.
İhtiyacım... Cevabım...
İsimler koydum sana; Gökkuşağım, ışığım...
Kuşkanadım, çiy tanem, beyim...
Seni, adını bilmeden sevince öğrendim;
seni sevmek için gerekmiyordu ismini bilmem...
...Sevdim işte!
Ben, seni; yaşını bilmeden sevdim...
Yani bilmeden sevdim dedem yaşında mıydın, çocuğunla akran mıyım!
Ben seni, gözünü-kaşını bilmeden sevdim.
Ben seni, sesini duymadan sevdim.
Ve hatta öğrenmeye korkarken, bilmeye kıyamazken seni...
...seni sevdim.
İçime salıncaklar kurdum gönlümün ipleriyle...
Dolaştın boynuma bir sarmaşık gibi; okşayamadım.
...Koklayamadım!
ve hâlâ bilmiyorum, gözlerin ne renk?.. Hangi yıldızlar mahpus içinde?
ve ben hâlâ sevdiğime inandıramadım seni!...
Neyin kanıtını istiyorsan…
Ama ben seni; adını bilmeden, yaşını bilmeden... Yüzünü bilmeden, sesini bilmeden...
Seni, “bilmeden, bilemeden” sevdim!
Bilseydim sever miydim???
Ben Seni Adini Bilmeden Sevdim
Normal
