ayrılık kapıma dayandı. önce serin soluğunu hissettim. yumruğunu kapıya dokundurdu. aci bir sesle haykırdı kapı. istemeye istemeye kapıya yaklaştım. onu son kez görüp vedalaşmak için.
kapıyı açtığımda karşımdaydı. bavulunu ayaklarının kenarına bırakmış, elleri yanında sallanıyordu. her zamankinden farklı bir hali vardı. belki o da ayrılık acısını yaşıyordu. benden ayrılacağı için üzülüyordu. ayrılık kötü olsa da bunu düşünmek bile bana iyi geliyor. onun için önemli olmak... 'ayrılma vakti geldi.' 'zaman ne çabuk geçti değil mi?' 'bugünü iple çekmiştim ama şimdi zaman dursun istiyorum. ne zormuş bu ayrılık. kendimi hiç bu kadar berbat hissetmemiştim.' 'ama gitmeyi sen istedin.' 'bekli de böylesi daha iyi olacak. bilmiyorum.. zamanla göreceğim.' 'inşallah...' 'hadi üstüne bir şey al da beni taksi durağına kadar geçir.' birlikte dışarı çıktık. kimseler yoktu sokakta. yalnızca ikimiz... yürürken bana yaklaştı. boş olan elini omzuma attı. öylece yürüdük. ağlamak istedim. ama niçin bilmiyorum? şu anki mutluluğumda mı yoksa ayrılığımıza mı? bizimki iki arkadaşın vedasıydı. ama belki o da benim hissettiklerimi hissetmişti. taksi şöförüne bavulunu verdi. bana dönüp sessizce baktı. sadece gözlerime. ellerimi avuçlarına aldı. acaba yalvarsam vazgeçer miydi? 'gitme'dedim ama içimden. istedim haykırmayı, olmadı. yine sessiz, sarıldı... 'hoşçakal' dedi ve taksiye bindi. araba hareketlendi. arkasını dönüp el salladı. 'gitme' dedim. ama duymadı...gözden kayboldu... geldiğimiz yoldan geri döndüm. sessiz... kimseler yok sokakta... yanımda dolması gereken boşluk... yanlız...
{Veda}
Ağaç şeklinde