İkimizde çocuktuk aslında Sevmedik birbirimizi Bağlanmadık kördüğüm misali...
Ama iki yürekte tanıyordu bizi Kavgalarımızı, susuşlarımızı Ve nasıl yabancılaştığımızı...
Sen dinlemek istemezdin iltifatlarımı Ben de sinirlenip kağıtlara itiraf ederdim seni sevdiğimi Bir güzel söz duymak istercesine beklerken sen Ben dudaklarımdan zehir akıtırdım kıskançlığına...
Şimdi... Aklındaki çelişkiler yerini bulmuştur, anlıyorum Bazen uzaktan özlediğini duyuyorum Ben de sana sesleniyorum... Ama nâfile Bir çığlık kadar içime susuyorum Ve söyleyemediklerimi, susuşlarımı, özlemlerimi ve seni YOKSUN/luğunla satırlara itiraf ediyorum... "Seni çok özledim yokluğum!"
YOK/sun/um
Ağaç şeklinde