Umutsuzca çırpınıyorum işte yine,
Huyum kurusun,
Her zaman yaptığım şey değil mi sanki,
Sevdiklerimin kıymetini,
Gittiklerinde anlamak…
Bunca çırpınışıma rağmen battım bir kere,
Batabileceğim en derin yere…
Sen…
Ah sen…
Kurtulmak için tek umudumsun elimde….
Oysa sen kurtulmak değil,
Batmak istiyorsun benimle….
Oysa her zaman yaptığım şey değil mi sanki,
Bana güvenenleri yarı yolda bırakmak…
Bunca bensiz güne,
Sana kendi ellerimle yarattığım bunca kötülüğe,
Bunca çileye rağmen,
Bırakmadın ellerimi…
Ama sen bir daha bak,
Değer mi bunca acıyı benim için çekmeye?
Geleceğe dair ufacık bir ışık bile kalmamış ki gözlerimde…
Neyi değiştirir ki benim için ağlamak?
Tadını alamadan gidenler kefesine koydum gençliğimi,
Umutsuzluk fethetti, karanlık gecelerimi,
Biliyor musun bende biliyorum,
Senin gelecek dediğinin hiçbir zaman gelmeyeceğini…
Şimdi bir daha düşün,
Niye bizi bizden edecek bu sevda uğruna yıpranmak?
Değer mi?
Normal
