Yazılarımı takip eden arkadaşlar geçen yaz yapmış olduğum İnter-Rail seyahatimde gezip gördüklerimi burada sırasıyla anlattığımı bilirler. Geçen bölümde Venedikten bahsetmiştim. Bu bölümde ise FRANSANIN İKİ GÜZİDE ŞEHRİ NİCE VE CANNES’TEN bahsedeceğim.
NİCE
Artık Nice deyim. Yani Fransa’nın Bodrumu Her zaman yaptığım gibi ilk olarak Kalacak yer ayarlamaya çalıştım. Uzun aramalarıma rağmen, Hostel bulamadım. Nihayet bir tane buldum ama bu seferde Resepsiyonda kimseyi bulamadım ki, kalacak yer olup olmadığını bileyim. Bende beklemeye başladım belki birileri gelir umuduyla. Yarım saat bekledikten sonra kimse gelmedi ne yazık ki. Hostelin lobisinde 10 kişilik ve tamamı Bayan olan bir gezgin gurubu oturmuş sohbet ediyorlardı, hemen yanlarına yanaştım resepiyonistin nerede olduğunu sordum onlarda bilmediklerini, tek bildiklerinin ise resepsiyonistin her zaman akşama doğru geldiğini söylediler. Bende onlara şehri gezmek istediğimi ve resepsiyonist gelene kadar çantamın onların yanında kalmasının bir mahsuru olup olmadığını sormak istedim ama soramadım.Çünkü bu soruyu soracak yeterli İngilizcem yoktu. Tam yarım yamalak nasıl soracağımı düşünürken birden oturan kızlardan biri nereli olduğumu sordu, bende Türküm deyince aniden Türkçe konuşmaya başladı. İnanılmaz sevindim. Meğer daha önce Antalya da işçi olarak çalışmış bu hanımefendi. Ordan Türkçeyi öğrenmiş. Bir süre Türkiye üzerine muhabbet ettikten sonra çantamı onlara bıraktım ve gezmeye koyuldum. Akşama kadar şehrin her yerini gezdikten sonra akşam hostele geri döndüm. Birde baktım resepsiyonist çocuk gelmiş. Ama bana hostelde yer olmadığını söyledi, bende büyük bir üzüntüyle çantamı alıp sokağa çıktım, evet kalacak yerim yoktu ne yapacağım diye düşünürken öğlen yemek yediğim Türk dürümcüsünün yanına gidip kalacak yerim olmadığını söyledim. Oda bana birkaç yer tavsiye etti kalmak için, ama nereye gittiysem her yer dolu. En sonunda boş ver kalacak yeri dedi, otur yanımda sabaha kadar ben buradayım muhabbet ederiz dedi. Ben de çok sevindim tabi bu duruma ve çantamı ambara bıraktım hem adama yardım ettim hem de sabaha kadar koyu bir sohbet ettik. Dönerci Adanalıymış, Evli ve 2 çocuğum var dedi. Şu ana kadar yaşadığı tüm sıkıntıları (Tam 20 yıldır Fransa’daymış) sabaha kadar anlattı bende dinledim. Adam o kadar dolmuş ve memleket hasreti çekmiş ki hiç sesimi çıkaramadım.Daha doğrusu fırsatta vermedi aslında sürekli konuştu. Nihayet sabah olmuştu gözümde Gram uyku yoktu, hem de hiç uyumama rağmen. Sabah erkende Trene bindim ve meşhur film festivalinin yapıldığı yere gittim. Yani CANNES’E.
CANNES
Trenden iner inmez hemen film festivalinin yapıldığı binaya gidip Fotoğraflar çektirdim. O Meşhur Kırmızı halının üstünde resimler çektim. Sonra bir süre şehri gezdikten sonra Beach’ e gittim. Yaklaşık olarak 2 saat kadar yüzdükten sonra tekrar Trenime binip NİCE’YE geldim. Çantamı emanet etiğim Türk dürümcüsünden alıp doğruca İspanyanın Barselona şehrine gitmek için Tren bileti almaya gittim. (Bu arada sağ olsun Dürümcüm bana bedava bir yolluk hazırladı. Yolluğa O kadar fazla yiyecek koymuştu ki resmen yemekten fenalaştım ) Hemen bir bilet buldum ve biletimi aldıktan sonra trenime bindim. Bekle beni BARCELONA. Ben geliyorum.
İnşallah gelecek bölümde siz değerli arkadaşlarıma İSPANYANIN BARCELONA kentindeki anılarımı anlatacağım.
NOT: NİCE VE CANNES hakkında daha fazla bilgi edinmek isteyen arkadaşlar PM atabilirler.
İnter-Rail Gezisi 6 (NİCE ve CANNES)
Her zaman yaptığım gibi ilk olarak Kalacak yer ayarlamaya çalıştım. Uzun aramalarıma rağmen, Hostel bulamadım. Nihayet bir tane buldum ama bu seferde Resepsiyonda kimseyi bulamadım ki, kalacak yer olup olmadığını bileyim. Bende beklemeye başladım belki birileri gelir umuduyla. Yarım saat bekledikten sonra kimse gelmedi ne yazık ki. Hostelin lobisinde 10 kişilik ve tamamı Bayan olan bir gezgin gurubu oturmuş sohbet ediyorlardı, hemen yanlarına yanaştım resepiyonistin nerede olduğunu sordum onlarda bilmediklerini, tek bildiklerinin ise resepsiyonistin her zaman akşama doğru geldiğini söylediler. Bende onlara şehri gezmek istediğimi ve resepsiyonist gelene kadar çantamın onların yanında kalmasının bir mahsuru olup olmadığını sormak istedim ama soramadım.Çünkü bu soruyu soracak yeterli İngilizcem yoktu. Tam yarım yamalak nasıl soracağımı düşünürken birden oturan kızlardan biri nereli olduğumu sordu, bende Türküm deyince aniden Türkçe konuşmaya başladı. İnanılmaz sevindim. Meğer daha önce Antalya da işçi olarak çalışmış bu hanımefendi. Ordan Türkçeyi öğrenmiş. Bir süre Türkiye üzerine muhabbet ettikten sonra çantamı onlara bıraktım ve gezmeye koyuldum. Akşama kadar şehrin her yerini gezdikten sonra akşam hostele geri döndüm. Birde baktım resepsiyonist çocuk gelmiş. Ama bana hostelde yer olmadığını söyledi, bende büyük bir üzüntüyle çantamı alıp sokağa çıktım, evet kalacak yerim yoktu ne yapacağım diye düşünürken öğlen yemek yediğim Türk dürümcüsünün yanına gidip kalacak yerim olmadığını söyledim. Oda bana birkaç yer tavsiye etti kalmak için, ama nereye gittiysem her yer dolu. En sonunda boş ver kalacak yeri dedi, otur yanımda sabaha kadar ben buradayım muhabbet ederiz dedi. Ben de çok sevindim tabi bu duruma ve çantamı ambara bıraktım hem adama yardım ettim hem de sabaha kadar koyu bir sohbet ettik. Dönerci Adanalıymış, Evli ve 2 çocuğum var dedi. Şu ana kadar yaşadığı tüm sıkıntıları (Tam 20 yıldır Fransa’daymış) sabaha kadar anlattı bende dinledim. Adam o kadar dolmuş ve memleket hasreti çekmiş ki hiç sesimi çıkaramadım.Daha doğrusu fırsatta vermedi aslında sürekli konuştu. Nihayet sabah olmuştu gözümde Gram uyku yoktu, hem de hiç uyumama rağmen. Sabah erkende Trene bindim ve meşhur film festivalinin yapıldığı yere gittim. Yani CANNES’E. 
Normal
