Glenn Cunningham beş yaşında bacakları feci şekilde yandıktan sonra sakat kalmış ve hayatının geri kalanım tekerlekli sandalyeye mahkum geçirir düşüncesiyle doktorlar tarafından kendi haline bırakılmıştı...
“Bir daha yürümesi mümkün değil... Hiç şansı yok” demişlerdi...
Doktorlar bacaklarım incelemişler, ama Glenn Cunningham’in kalbini dikkate almamışlardı... O doktorlara kulak asmadı ve yürümeye çalıştı. Yatakta yata yata zayıf kalan kıpkırmızı bacakları yara içindeydi...
Glenn, “Gelecek hafta, yataktan kalkacağım ve yürüyeceğim” dedi, bunu da başardı...
Annesi perdeyi açtığında Glenn‘in bahçedeki eski tırmığa nasıl ulaştığını camdan izlediğini anlatıyordu...
Her birini bir elinde tutarak çarpılmış bacaklarına hareket kazandırmıştı... Her bir adımda acıyı yaşayarak, yavaş yavaş yürümeye başlamıştı...
Önce hızlı hızlı yürümeye başladı, pek zaman geçmeden de koşmaya... Koşmaya başladıktan sonra daha kararlı biri olup çıkmıştı...
“Hep yürüyeceğime inandım ve başardım... Şimdi de herkesten daha hızlı koşacağıma inanıyorum...”
Bunu da başardı...
1934 yılında 4.06’yla dünya rekorunu kırarak maratonda da kendisini ispat etmişti. Madison Square Garden’da yüzyılın en başarılı atleti olarak onurlandırılmıştı...
(...Jeff Yalden)
azmin ta kendisi
Ağaç şeklinde