Hiç toplanmayan dağınık bi odam var
Uykumu bozuyor hala aralık duran perdelerinden girmeye çalışan ışıkları dış dünyanın..
çok fazla farkında olduğum bi yalnızlık hiç farkında olmadığım bi kalabalığı getiriyor her inanmayı denediğimde.
uzun süredir yalnızım..doğumumdan beri belki..bu kadar uzun.
uyuyup uyandım bi gün dağınıklığımda kendimle..
kelimelerin tek bi harfin bulunduğu yerin bile çok önemi var
bu yüzden cümleler önemli..kırabiliyor da
savaşlar silahla değil de kelimelerle yapılsaymış şu an olmayabilirmiş dünya..
kimin neyi ne kadar anladığı değil
ne kadar anlamayı istemesiyle ilgili yalnızlığa biçilen ömür
bu sebeple gürültülere bu kadar kapamışken kulağımı
içimden kimseyi duymayı istemek gelmiyor..
elime aldığımda sonuna kadar okuyabileceğim bi kitabım olmalıydı
detaylara bu kadar duyarsızken insanlar.
iyi ki görebiliyorum gözlerim kapalı olduğunda
iyiki elime bi kağıt aldığımda boş kalmayacak kadar yaşamış içim..
iyi ki yalnızım
iyi ki kırılacak tek parçam bile kalmadı...
mutsuzluklarım yok değil ama mutlu olmayı da öğreniyorum...
ßæ
__________________ qüLün héP qüLDükLérime... sıkıySa öLün bakaLım... héR güN öLDükLérime...
Ağaç şeklinde