Kimi zaman kelimelerin sonu da olabiliyor, yaşam içinde virgül olmak için dua ettiğimiz anların kalan kısmında. Güneşe merhaba derken umut yükleyebiliyorsak sırtımıza, gece yede sımsıkı sarılıp zaman diyebilmeliyiz.
Dünya döne dursun biz olmak isteğimiz yerde yerinde sayarak devam etmekle mutlu olanlardanız. Neydik, ne olduk, ne olucaz demekten vazgeçip ben buyum diye haykıranlardanız. Olduğumuz gibi olmamıza müsaade edilmeden yaşayanlardan, ilk kaybetmeyi öğrenenlerdeniz biz.
Tamam, bitti her şey başlama zamanı denildiğinde her şeyini kaybedenlerden olduk. Anılar içinde, hatıra satırlarında, sonunu getiremediğimiz rüyalarda hatırlayarak kendimizi görebildik. Başka hayatları var etme misyonu doğuştan verildi bizlere. Her yolda eşlik ettiğimiz bir yolcu olsa da bizim yolumuzda eşlik edecek kimseyi yanımızda tutamadık. Korktuk kaybettik, alışık değildik kaçtık bahanelerimiz hep aynıydı bir yerde.
Biz yalnızlığı sevdik, kimse bizi yalnız bırakmadı biz yalnızlığı seçtik.
Aramaktan vazgeçtiğimiz dönemler geldi, bulup kaybettiklerimize ağladık. İçimizde açılan her yara bizi biz yapan sayıldı. Korkuyu dost bildik, yüreklilik kaçmaktı, sevmek yalnızca bizim tarafımızdan olur sandık, sevilmeyi asla kabul etmedik
Yolun sonuna geldik kimimiz takıldı bir uçurtma kuyruğuna, kimimiz bir dalgaya, kimimiz tanımadığı bir martıya, yağmura, rüzgâra, geceye. Hepimiz son sözlerini gene sonsuzlukla bitirdi, özlemle, akıttığı birkaç damla yaşla....
NoktaLar aslInda sonsuzLuğu simGeLer
Normal
