ve ben çok sonraları anladım,acıtan bir aşkın izlerinin ömür boyu kalabileceğini..gözümden dudağıma tuz taşıyan patika yolların yıllarca yüzümden silinmeyişinden öğrendim..
meğer sonu hüsran bir aşk,rahat vermezmiş insana..geçmezmiş acısı,kasıp kavururmuş sancısı...
ey aşk..!neden yanımdayken sonradan bu kadar canımı yakacağını söylemedin bana..?neden anlatmadın acıtan yanlarını..?
şimdi içimde sızlayan kesikler,yüzümde sudan çizgiler,dizlerimde hiç geçmeyecek izler ve avuçlarımda kan..yaşamaya çalışıyorum..
gitsen ayrı dertsin,kalsan ayrı...
evet aşk..ben yeni öğrendim insanı ne denli esir edebileceğini..önce süründürüp,sonra yine de güldürmeyeceğini..
şimdi alfabeyi yeni öğrenmiş bir çocuğum..bana tanıdık gelen bu dizelerin anlamını yitirmiş uğultusu sağır ediyor benliğimi..toz duman ediyor,eritiyor sağlam kalan yönlerimi...
ey aşk..içimdeki sancıya,beynimdeki çıkmaza,deli eden çaresizliğime,küskünlüğüme,kır ılmışlığıma rağmen hala asil bir yüreğim var..o hiç kaybetmedi asaletini..!
sen vurdun,o yüceldi..
sen ağlattın,o sabretmeyi öğrendi..
sen vazgeçirttin,o vazgeçmemeyi öğrendi..
demem o ki;sen alçaltmaya vurdukça o yükseldi..
söylesene..eline ne geçti aşk!?asırlarca insanoğlunu kanatınca,yalvartınca,ağlatınc a..ne bileyim işte,kulu kula kul yapınca,kapısında yatırınca,köpek gibi sayıklatınca ne geçti eline!?
seni bilemem ama biz akıllanmayız aşk..bu yetmez bize..biraz daha acıt canımızı..sen daha çok vur,biz bir kere daha ölelim!!
zaten bu ezdiğin yüreğimin yaşama sevinci kaldı mı sanıyorsun..?hadi dayan az kaldı aşk..biraz daha vur da beraber gömelim yüreğimi...
<<<ve ben çok sonradan anladım...>>>
Ağaç şeklinde