Yasamam gereken her şeyi yaşadım.Hani deriz ya şu anda ölsem gam yemem deriz ya.
Sonra birileri çıkar ne kadar kucukmuş hayllerin der sana...
Sevdiğin birini kendine benzetmeye kalkarsan eger, onun kendisi olmasından
korkuyoruz demektir bu.Kendimize benzeterek daha kolay basa cıkabilecegimizi dusundugumuz içindir belki..
Ruh ikimzimizi ararız ya hep, her seferinde de yanılırız. Neden mi?
Kendimiz gibi birini ararız a ondan..Oysa hiç kimse kendimiz gibi değildir ki
yeryuzunde...
Zararlı bir seyi yapmak her zaman kötu değildir.Zira onu yapmadıgımızda, ondan cok daha kötu bir seyi yapıp yapmayacagımızı bilemeyiz ki....
İçine düştugu örumcek agında debelenen arı, kendisini kurtarmaya calışan iyi niyetli bir eli sokmaz ki...
Ne tuhaftır bu hayat.Yenilgilerimizin mimarlarını bizden daha zeki olanlarda ararız...
Oysa bizi yenenler, sabırlı,planlı,hayatın anlamını bilmeyen,sevmekten,
kaptırmaktan,herşeyden vazgecemeyen,dogrusu yanlışı birbirine girmiş kişilerdir...
Bu kişilerin aynalardan hep kaçarlar.Cunku bakarsa maskelerini görurler.
Niye duvara toslamak istesinler ki...
Olan herşeyi koşulları içinde degerlendirirler...Sanki secenekleri yokmuşcasına,
feda ettirirler.Tercih ederler. Ta ki, Her sey olup bittikten yıllar sonra,
şimdiki aklım olsaydı bunu yapmazdım gibisinden hayıflana hayıflana
ömurlerini tamamlarlar...
Ne eşek inatcıdır, ne de kedi nankör. Aslında her iki canlının da dogasını tam bilmediğimiz için kendimiz uyduruyoruz bir çok seyi. İyi geliyor sanırım, secenegin olmayınca...
Yürüyerek gidebilecegimiz bir yere koşarak varmak bir sey kazandırmıyor
Seni seviyorum,
ama nasıl?
avuçlarımda camdan bir parça gibi kalbimi sıkıp
parmaklarımı kanatarak
kırasıya,
çıldırasıya...
Seni seviyorum,
ama nasıl?
kilometrelerce derin, kilometrelerce dümdüz,
yüzde yüz, yüzde bin beşyüz
yüzde hudutsuz kere yüz...
hayaTın içinDe geziNirkeN unuTTukLarınız
Normal
