Her sabah ayrılıklarla uyandı gözlerim.
Yarım kaldı sevmelerim.
Hep sürgün hep ölgündü cümlelerim.
Yaşamak için savaşmak gerekirdi.
Ve kazanmak için mücadele.
Oysa ben, hep yenik başladım sevdalara.
Ya erken doğmuştum umuda ya da çok geç kalmıştım
Cennet kokulu sevdalara..
Hep yitik kalan bendim.
Sevdalar, yalnızlığa kanatlanıp bir ben kaldım
şehrin karanlık gölgelerinde.
Gözlerim hiç kapanmadı sevgilinin gözlerine..
Sevgiyi bu kadar isterken gönlüm hep hançerleri
bal diye yüreğime almamalıydım diye düşündüm durdum..
Hiçbir zaman sevgilinin elinden gelmedi hançerler;
kendimin yaralı yüreğime sapladığım hançerdi bu sitemler..
Benimkisi ruhumla hasbi hal işte...
Benimkisi kendime sitemdir.
Kanatan benim, kanayan ise yüreğim.
Yaşarken yalnızlığın elinden darağaçlarından ölmektense ,
sevdanın avuçlarında sessizce solayım..
Vuslatlarım açmayacaksa gönül bahçelerimde,
ektiğim filizler yeşermeyecekse düşlerimde...
Neye gerek ki geceyi karanlıkta yakmak ?
Neye yarar ki
Ayrılıklara Uyandı Gözlerim...
Ağaç şeklinde