Bunu defalarca anlayana kadar okumanızı istiyorum. Deneyin lütfen. Kaç defa yaşarken zehir ettik kendimize hayatı. Kaç defa ölümün kol gezmediği hayatımızda, ölmüş gibi davrandık. Kaç gecenin sabahında usanmadan bıkmadan kaç defa canlı cenaze törenimize şahitlik ettik...
Hayat acıyı mutlulukla karşılayabilmektir. Ve herşey çok iyi, çok güzel olsa bunu anlayabilmemiz imkansızdır. Hayatta acı olmazsa olmazıdır. Tadılası savaşılması gereken en güzel duygudur...
Dünya bir okyanus. Bizler ise birer kayığız. Amaç dalgasız bir denizde bir koyda kalmak değil. Dalgaların içinde ne kadar yol alabildiğimiz. Dalgasız bir limanda durmak bize ne kazandırabilirki.
Acı tadılması gereken, ders öğreten bilge bir öğretmen. Nasıl yada ne olduğu değil vasfı acının. Bir sevgiliyi toprağa vermek, bir sevdayı toprağa gömme mecburiyeti, yada hani elimize iğne battığında duyulan acı hepsi aynı. Eğerki biz toprağa verdiğimiz sevgiliye, umutlarımıza rağmen o toprağın üzerinde başımız dimdik, hala tek parça halinde yaşıyorsak. Acaba mutluluk nedir arayabilirmiydik..
Mistik bir hikaye anlatılırmış eski zamanlarda..
Şeytan mutluluğu eline almış. Görevi gereği saklaması gerekiyormuş onu insanoğlundan. Dünyadaki bütün iblisler toplanmışlar kara masaların etrafında.
-Öyle biryere saklamalıyızki ancak bir kaç tanesi onu bulabilsin..
-Öyle bir yerde durmalı ki hem karanlık hem aydınlıkta kalmalı bir yani.
-En yüksek dağın en yüksek noktasına koyalım..
-En kör kuyunun en karanlığına atalım...
Diye aralarında konuşuyorlarmış. Ki Şeytan söze karışmış...
+İnsanlar en yüksek dağada ulaşırlar, en kuytu kör kuyularada. Bence onu onların yakınına çok yakınına yüreklerine koyalım. Hem aydınlıkta, hem karanlıkta kalır. Hem ulaşılması çok kolay hemde imkansız olur
Mutluluk o kadar yakınki. Her nefes alışımızda, her an kilometrelerce kan pompalayan kalbin atışında saklı. Ve bizler mantığımızla değilde, onun her defa bıkmadan usanmadan atışında yönetsek hayatı....
haYaT oyuNuna yenİ başLayanLar içiN
Normal
