<<<yıldızlar gece gelir>>>

[çikolataa]

Kendini bilmez duyguların şuursuzca savaşıydı benimki. Neden sevildiğimi biliyordum ve ne yazık ne kadar sevildiğimi…
Kendini pervasızca başka yüreklere hibe etmiş bir bedeninde, iflas bayrağını çektiği olurdu, tıpkı onun gibi. Biri ne ya da birilerine ait olmayı kolay sananlar ödedikleri bedelleri ancak düştükleri çukurlarda debelenirken fark edebilirler. Buda bir hayat dersidir.
Benim bildiklerimi bilmeleri için benim yürüdüğüm o yollarda eskitmeleri gerekiyor pabuçlarını, o pabuçlar ki, defalarca pençe yapılmışlardır, ki o pençeler, aslandan yedikleri ilk darbede değildir.
Birini sevmek zalimce bir şeydir. Tutkudan gözünüzü kör eden o vahşi duyguya elinizi verip de nasıl bir bedenmiş gibi kalabilirsiniz. Artık bir suret olmak ya da zalimlerden zalim olmaktır elinizdeki, ne elinizdekiyle mutlu olacaksınızdır, ne elde edemediklerinizle.
Bir sabah, geçmişin köhne verandasında, gene geçmişin özlemiyle uyandı adam! O bile bilmiyordu bu kadar özlediğini. Saçlarını tarayıp aynadaki aksine baktı şaşkın gözlerle, saçlarında beliren kırları görmekten mutlu olmadı ilk kez. Düşündü, bu anı ölümsüzleştirmek için ne yapılabilirdi, veranda kah kağıt yığınları, kah aldanışlar, kah öfke nöbetleriyle doluydu, eğilip yerden aldığında en kısa mutluluğunu, gözleri bulutlandı, gözlerindeki bulutların görmesini engellediği, kısacık bir nottu.
Ufukta beliren hiçbir şey yoktu bu sabah. Karanlığın aydınlıkla oynaştığı saatlerdi hepsi bu. Çekirgelerin çalıların arasında söylediği şarkıları bile özlemişti adam. Bir bütün olmak için çabaladıkça, olsa olsa bir yarımlık gibi buluyordu kendini. Öyle bir yarımlık ki, yakında bir çeyreklik olduğunu anlaması işten bile değildi.
O veranda, annesinin söylediği ninnilerle doluydu, sanki daha dün emzirdiğinde onu, göğüslerinden ona akıttığı umut fışkırıp, içindeki boşluğu dolduruvericekti. Açtı adam, hiç doyurulmamış gibiydi.
Her seferinde biraz daha büyüttüğü hayal kırıklıklarına bir yenisini eklemek için mi bu verandadaydı?
Sanmıyordu!
O vakit neden böyle bir gündü avucundaki?
Biz biliriz, yani neden hep yenik gezdiğimizi. Uğrunda ölmeye yada yaşamaya değer hiçbir şey bulamayanlar, hep yeniktir zaten.
Vicdanlarımızın kendine yalan söyleyip bir güzel uyuttuğu gecelerde, günlerimize hep aynı sarhoşlukla başlarız. .
Kendimize umutlar ısmarlarız, garsonları hep severiz, hiç itiraz etmedikleri için. Ayrılıkları onurlu buluruz, en az zararla kurtulmanın yolu budur diye. Çırpındıkça örümcek ağına düşmüş sinekler gibi, ne ağdan fayda vardır ne sinek severlerden!
Vebalı aldanışların, karantina altına alındığını sananlarda aldanır, en büyük yalanda “bir daha sevmem” diyenlerin söyledikleridir.
Veranda sabahki kadar cezbetmiyordu şimdi onu. İçini yakıp kavuran sorularla baş edecek kadar dinç bulmuyordu kendini. Başına üşüşüp duran karasinekleri de iğrenç buluyordu, oldum olası uçan kanatlılara karşı bir antipatisi vardı zaten. İçeri geçip kütüphaneye daldı. Rafların arasında çocukluğunda okuyup durduğu bir kitap takıldı gözüne. Neden aynı kitabı on kez okuduğunu bilmiyordu, ama her satırında ruhundaki, yarıklardan içeri sızın ışık huzmeleri için değerdi buna. Yine aynı satırları okumak için yanıp kavrulduğunu hissetti, içindeki karanlığın son bulmasını istiyordu, artık günışığına hasret kalmaktan yorulmuştu adam.
Sigarasını yakarmış gibi yaptı, bu illeti bırakmak için gelmişti belki de verandaya. Sallanan sandalyesine oturdu. Uzunca bir süre kalkmaya niyeti yokmuşçasına kaykıldı bedeni. Sinirlerinin gergin olduğunu ellerinin titremesinden anlayabiliyordu. Parmağındaki yüzüğe takıldığında gözü, birden çıkarmak için garip bir istek duydu, ama vazgeçti, verilmiş bir sözü olmamasına rağmen, kendini bir hain gibi hissedeceğini biliyordu. Kim bilir belki buda ezberletilmiş bir duyguydu…
Rafların bu kadar tozlu olması oldukça uzun zamandır buralara uğramadığının bir göstergesiydi. Kitapsa; bugün alınmış gibi parlıyordu. İçindeki istek daha da yoğunlaştı ilk sayfada yazılı yazıyı unuttuğunu o an fark etti, kimin yazdığını hiç söylememişlerdi oysa…
Kısacık bir nottu, siyah kalemle ve oldukça itinayla yazılmıştı,
“Sen umutlarını yeşert, gökyüzü her zaman mavi, yıldızlar hep gece gelir”
Gözlerimin ne zaman dolduğunu, ya da bunca gözyaşını nerede sakladıklarını hiç bilmiyorum.
Aktılar…
Aktılar…
Aktılar…
Vakit, gitme vaktine beş kala, uğrunda yaşamaya ya da ölmeye değer ne varsa toplayıp dolduruveririz güle güle bavulumuza. Ağırlığına aldırmadan ne kadar yükümüz olursa olsun, bir parça daha, bir parça daha deyip alıveririz yanımıza. Sırtımızın kamburuna aldırmadan aldığımız ne ilk nede son yüktür bu. Ama öğretilenler bir yana kulaktan dolma bildiklerimiz bile bu yükün taşınmaya değer olduğunu söyler. İç sesimiz bazen dünyanın çığlıklarını bastırırken şarkılar tutarız unutmak istemediklerimiz için, yeri doldurulmasın diyek apısını kapattığımız göğüs kafesimiz bir yana:
En son gözlerimizi kaparız; içinde hapsettiğimiz ne var ne yoksa alıp götürmek için…