Mehmet ile Zehra öğrenci olup, aynı evi paylaşmaktadırlar. Bir gün Zehra
ve Mehmet, Mehmet'in annesini yemeğe davet ederler, Mehmet'in annesi akşam
yemeği süresince Zehrayı uzun uzun süzer ve aslında Zehranın çok alımlı ve
güzel bir kız olduğunu, acaba aralarında ev arkadaşlığından daha ileri bir
boyutta bir ilişkinin mevcut olup, olmadığını merak eder. Aklını
okumuşçasına Mehmet annesine der ki: Ne düşündüğünü biliyorum ama emin ol
ki sadece ev arkadaşıyız, ötesi yok. Akşam yemeğinden sonra Mehmet'in annesi
evine döner.
Aradan bir iki gün sonra Zehra der ki: 'Mehmet, annen bize
yemeğe geldiğinden beri gümüş çorba kâsesini bulamıyorum'.
Mehmet yanıtlar:
'Annemin almış olabileceğini tahmin et! miyorum ama ben yine de kendisine bir
mektupyazayım.' Oturur ve yazar: Anneciğim, Gümüş çorba kâsesini sen
aldındemiyorum, ama almadın da demiyorum. Fakat konu şu ki: Sen bize
yemeğe geldiğinden beri gümüş çorba kâsesi kayıp. Sevgiler oğlun Mehmet.
Bir hafta sonra Mehmet'in annesinden mektup gelir: Sevgili oğlum: Zehrayla
yatıyorsun demiyorum, ama yatmıyorsun da demiyorum.Fakat konu şu ki:
Zehra kendi yatağında yatıyor olsaydı, gümüş çorba kâsesini çoktan bulmuş
olurdu. Sevgiler annen.
Mehmet ile Zehra,
Normal
