Bilindik yanılgılarımın hepsini başa sar…
Sükunet aradığım toprakların hepsinde savaş,
Fırtınalarımı dindirsin diye sığındığım tüm limanlarda telaş…
Büyüdükçe küçüldüğüm bu hayat savaşımda,
Ve benim,
Bu gün yeni yeni anlayabildiğim bir şeyler var…
Kaşlarını çatmış,
Sırtını dönmüş benliğim dünyanın tüm farazi karelerine…
Düşüncelerim aksi…
Dünya çoktan güneşe vurulmuş,
Virane gibi dönerken etrafında,
Güneş bu gün bana küsmüş…
Kalemim artık algılayamıyor acılarımı,
Ve yazdığım hiçbir şiir dindirmiyor yangınımı…
Sırtıma geçirecek bir çul bile bulamazken,
Çıkartıp dağıtıyorum,
Çıkınıma sakladığım tüm göz yaşlarımı…
Kalın cüzdanımın eriyip zayıfladı,
Elimde kalan çocukluk gibi,
Bir tek baba harçlığı,
O da karanlık geceme,
Mum ışığı…
Kendini unutup, ona buna yanan bu deli gönlüm,
Atımı düz yolda devirdi dostlar,
Oysa siz,
Şaha kalkmış dert yüküme,
Yeni dertler musallat edip kaçtınız…
Menfaat değil, sadakat beklediğim tüm dostlar…
Ruhumun çıldırmayışını anlamak için,
Psikolog olmaya gerek yok,
Sigaram yeter bana,
Anti-depresan sandığınız depresif tavırlarınızın,
Bana zararı var,
Faydasından çok…
Pek şiir olmadı bu galiba...
Ağaç şeklinde