Hayat herşeye rağmen bir şekilde devam ediyor.
Birileri bir yerde mutlu birileri bi yerde mutsuz.
Bazılarında ümit hiç tükenmezken,
bazıları çoktan kesmiş ümidini yaşamdan ve yaşamaktan.
Kimiyse,ortalarda bir yerde işte...
Düşünüyorumda,ben bu hayatın neresindeyim acaba?
Kendi mahkememde sorguluyorum kendimi.
Herşeye tarafsız bakamıyor insan böyle durumlarda.
Birşeylerde,biryerlerde hep kendini destekliyor...
Gideyim diyorum bazen,kimse bulamasın beni.
Hatta ben bile...
Konuşmasın kimse benimle, ben istemedikçe...
Uzaklar...
Hep sizi arıyorum.
Sizde bana bir hayat var biliyorum,ama size bir türlü kavuşamıyorum...
Dağlar...
Neden size yazılmıştır bütün şiir ve şarkılar diye merak ederdim hep.
Anladımki sizden başka dost yokmuş,
Anladımki sizden başka hiç kimse beni can kulağıyla dinlemiyormuş.
Anladımki hayatta hep senden güç alınıyormuş...
Hayat...
Anladımki seninle başa çıkılmıyormuş,
anladımki sen estirdiğin rüzgarlarla bizi bir yaprak misali
istediğin yere savuruyormuşsun.
Ve anladımki...
Ya da boşver,anlamadım say seni...
ya da boşver..
Normal
