Yoruldum artık! Uğraşmıyorum hiçbir şey için nede bir çaba gösteriyorum. Kendimi bitkin ve bitmiş hissediyorum. Kaybolmuş yolunu bulamayan kayıp bir ruh, yaptıklarımdan habersiz benliğim olmadan ilerliyorum kendimi bilmiyorum. Sabah kalkmanın verdiği o mayhoşluk hissi hiç kalkmıyor üstümden gün boyunca…
Nedenini bilemediğim duygusal enfeksiyon yaşıyorum bugünlerde yapılan hiçbir olgudan zevk almayan pejmürde beden kalmış benden geriye sadece. Ne yaptığımı ne yapmak istediğimi kendim de bilmiyorum ya aslında öle işte yuvarlanıyoruz yokuşlardan aşağı bilinçsizce. Sözlerde olgular kolay ve başka başka gelir insana herkesin hikâyesi farklıdır…
Melankolik nağmeler her gün den daha da fazla fısıldar oldu kulağıma, ruhuma. Tek fark artık alışıyor olmam ruhsuzluğa saçma sapan aptal davranışlara. Ne derdim olabilir ki ya da ne bir neden olabilir ki ortada aranacak bir neden yokken. Ben ben değilim artık ama ben kimim o zaman inan ki ben de bilmiyorum saçmalamanın en üst seviyesine eriştim bugün yine…
Duygular körelmiş sıkılmışım artık vedalardan çevremde selam diyebileceğim bir kişi bile kalmamış artık ya ben rest çekmişim ya onlar ya da hayat bize restini çekmiş olsa gerek ki yalnızlık bu denli acı ve gerçek. Peki ya aşk? Oda ya yok ortalıklar vardı biz zamanlar aslına bakarsanız ama birden o rüyadan uyandırdı beni hiç düşünmeden o günden beri de rüya göremez oldum. Soyut düşünceler ve soyut dostlarla yaşar oldum her geçen gün daha da gün yüzüne çıkan boş duygularım eşliğinde. Ne mantığı var olanlar ne de bir açıklaması bilmiyorum neler oluyor elimden gelen bir şey olmadan izliyorum sadece akıp giden zamanı.
Ama artık söz verdim kendime artık ben üzülmeyeceğim kimse için ben çabalamayacağım kimse için artık buna gücüm kalmadı artık ruhumun buna dermanı kalmadı. Neden hep hatırlayan ben oluyorum neden insanlar beni hatırlamıyor neden sadece ben korkuyorum kaybetmekten onlarsa umarsızca kendi dünyaların yaşıyorlar her gün içten içe ağladığımdan habersiz…
Çoğumuz birbirimize yabancı kaldık o kadar yakın gözüksek de birbirimize aslında uzaktık hiç yakın olmadığımız kadar. İnsanlar ancak sorar ama bilemezler neden bu sıkıntı ve hüzün bende…
MelaNkoLik çıĞlıKlaR
Normal
