Ey Küçük Kız...

[hayat]

İnceldikçe sesim
Haykırmak istiyorum
hemde ölesiye bağırmak
Sözcüklerden bir düğüm oluyor boğazımda
Sonunda bir kız çocuğu çıkıyor karşıma
Avucunun içiyle silerek gözyaşlarımı
Başını yaslıyor göğsüme
Bir elinde ahlât kökleri
Ötekisinde çifte su verilmiş şiirler

Sessizce konuşuyor
Tanıdın mı beni diyor
Ben senin eski dostunum
Hecelerden hüzün ören üstüne
İşte ben oyum

Hani diyor
Birlikte yazmıştık ilk şiiri
Kırık bir pencere önünde
Zalimler güneşi çürütürken gökyüzünde
Ağlamıştık sessizce
Eski acılar üstüne
Sonra hani bırakıp gitmiştin beni
Bir ağustos sıcağında
Ve demiştin ki
Ben bir dağ adamıyım
Dönemem açık olamayan hiç bir kapıya

Ey küçük kız diyorum ki sana
Canhıraş ağrılarım var
Çok yaralar açıldı yüreğimde
Seni bırakıp gittikten sonra
Ama hiç unutmadım seni
Filizlenen umudum gibi yanımda taşıdım

Sen mutlu şafaklarda gördüğüm yüz
Peşinden koştuğum köpüklü bir deniz
Sen umudumun hasadı
Açarsan kapını bilki soluksuz gireriz
Yüzümüz yerdedir boynumuz kıl
Ya vur kılıcınla düşsün eşiğinden öteye
Yâda basıp bağrına sar sarmala
Vurursan boynumu korkma
Zahmet çıkarmam sana gönülde koymam
Alıp kendi ölümü kendi sırtıma
Yatırırım senden uzakta bir mezara
Ağlamanada gerek yok
Ben ağlarım kendi gözyaşlarımla